Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Dolecki, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędzia NSA Iwona Tomaszewska (spr.), Protokolant Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 października 2012 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Szczecinie Barbary Rzuchowskiej sprawy ze skargi M. D. i S. D. na decyzję Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy z dnia [...] Nr [...], II. stwierdza, ze zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. przyznaje od Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na rzecz adwokata K. D. kwotę [...] ([...]) złotych, obejmującą należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne udzielone z urzędu.
Wójt Gminy decyzją z dnia [...] r., [...], na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 2b ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) orzekł o odmowie wymeldowania G. P. z pobytu stałego z lokalu położonego w S.
Organ I instancji w uzasadnieniu decyzji wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, organ wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych opuszczenie lokalu musi być dobrowolne i trwałe. Stosownie do art. 9 ust. 2b powyższej ustawy zameldowanie służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w lokalu.
Celem postępowania administracyjnego było zatem ustalenie, czy G. P. opuścił w sposób dobrowolny i trwały miejsce pobytu stałego S.
Organ I instancji ustalił, że G. P. został zatrzymany przez Policję w miejscu zamieszkania w S. w dniu [...] r. i z dniem [...] r. osadzony w Areszcie Śledczym celem odbycia [...] lat kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na [...] rok.
G. P. przesłuchany w Zakładzie Karnym w dniu [...] r. wyjaśnił, że przed rozpoczęciem odbywania kary mieszkał w miejscu stałego zameldowania, lokalu nie opuścił dobrowolnie, chce do niego powrócić, posiada klucze, pozostawił w nim ubrania, meble, sprzęt AGD.
Fakt zamieszkania G. P. w lokalu w S. do czasu aresztowania w [...] r. za zabójstwo sąsiada potwierdził sołtys wsi świadek J. S.
W związku z pobytem G. P. w zakładzie karnym została wypowiedziana a następnie rozwiązana umowa najmu lokalu w S. Aktualnie właścicielami tego lokalu są M. i S. D., którzy kupili lokal od Starostwa Powiatowego w Ś. M. D. zeznała, że nie została poinformowana, iż w lokalu w S. jest ktoś zameldowany. G. P. pozostawił w lokalu lodówkę i meblościankę, które zabrała jego konkubina J. S., ona też oddała klucze od mieszkania do Starostwa. Świadek nie wyobraża sobie powrotu do lokalu G. P., gdyż obawia się o swoje życie.
W ocenie organu I instancji nie zostały spełnione przesłanki do wymeldowania określone w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
Z zebranych dowodów wynika bowiem, że G. P. nie opuścił dobrowolnie miejsca stałego pobytu, a do aresztu śledczego został zabrany właśnie z tego miejsca, pozostawił tam swoje rzeczy osobiste, wyraża wolę powrotu do miejsca stałego pobytu po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności.
Ponadto Wójt podkreślił, że ewidencja ludności służy rejestracji danych o miejscu pobytu osób i nie ma żadnego wpływu na ustalenie prawa własności przedmiotowej nieruchomości.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M. D. domagając się wymeldowania G. P. lub uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.