Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz,, Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Protokolant Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi J. B. oraz małoletnich K. B. i M. B. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego J. B. na decyzję Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania I stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, II stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia niniejszego wyroku, III zasądza od Wojewody na rzecz J. B. oraz małoletnich K. B. i M. B. kwoty po [...] ( [...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Prezydent Miasta decyzją z dnia "[...]" wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego na wniosek J. B., orzekł o wymeldowaniu J. B. wraz z dziećmi K. i M. z lokalu przy ul. "[...]" w S.
Organ w konkluzji uzasadnienia decyzji stwierdził, że utrzymywanie zameldowania J. B. wraz z dziećmi w lokalu, w którym faktycznie nie mieszka byłoby utrzymywaniem rejestracji fikcyjnej, odbiegającej od rzeczywistości.
W dniu 23 lutego 2007 r. do Wojewody, za pośrednictwem organu I instancji zostało wniesione odwołanie od tej decyzji, w którym jako stronę odwołującą się wskazano J. B. oraz małoletnich K. B. i M. B. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego J. B., które poza napisanym pismem maszynowym nazwiskiem "J. B." nie zawierało podpisu osoby wnoszącej odwołanie.
Wojewoda decyzją z dnia "[...]" działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art. 15 ust. 2 wyżej wskazanej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r., po rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy decyzję organu.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy, podobnie jak organ I instancji, wskazał na ewidencyjny charakter zameldowania i podzielił ustalenia faktyczne oraz stanowisko prawne organu I instancji.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez radcę prawnego będącego pełnomocnikiem J. B. i jej małoletnich dzieci K. i M. B., zaskarżonej decyzji zarzucono, że została wydana :
1) z rażącym naruszeniem przepisów art. 63 § 1 i 3 w zw. z art. 64 § 2 i art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego polegającym na wydaniu przez organ II instancji decyzji na skutek wniesionego przez stronę, lecz nie podpisanego przez nią, a zatem nie wywołującego skutku prawnego odwołania od decyzji organu I instancji, co zgodnie z art. 156 § 1pkt 2 Kpa stanowi przesłankę do stwierdzenia jej nieważności,
2) w wyniku błędnych ustaleń faktycznych, polegających na uznaniu, że skarżący opuścili dotychczasowe miejsce stałego pobytu, co skutkowało niewłaściwym zastosowaniem art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych i w konsekwencji wydaniem decyzji o wymeldowaniu, podczas gdy o opuszczeniu miejsca stałego pobytu nie można mówić w sytuacji, gdy strona została usunięta z lokalu w drodze przymusu psychicznego, bądź gdy na skutek wymiany zamków w drzwiach uniemożliwiono jej dostęp do lokalu.
W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ewentualnie o uchylenie decyzji organów obu instancji, a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego według spisu kosztów, a w razie jego braku według norm przepisanych.
Wojewoda w odpowiedzi na skargę podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji, dodatkowo podniósł, że skarga również nie została podpisana i wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje: