Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Dolecki, Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.),, Asesor WSA Joanna Wojciechowska, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II Sz na rozprawie w dniu 04 lipca 2007 r. sprawy ze skargi Prokuratora na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz sposobu ich pobierania I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, II. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.
Rada Miasta Szczecina podjęła w dniu 17 grudnia 2001 r. uchwałę nr XLVII/971/01 w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie. oraz sposobu ich pobierania. Jako podstawę prawną wydania przedmiotowego aktu powołano przepisy § 3 ust. 1 i § 4 ust. 1 i 3 oraz § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51 poz. 608).
Powyższa uchwała utraciła moc obowiązującą z dniem 30 lipca 2003 r. tj. z chwilą wejścia w życie uchwały Rady Miasta Szczecina . z dnia 23 czerwca 2003 r. Nr VII/134/03 w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych miasta Szczecina. oraz sposobu ich pobierania, jak stanowił przepis § 7 ust.1 tej uchwały.
W skardze na przedmiotową uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie Prokurator Okręgowy w Szczecinie. zarzucił jej rażące naruszenie art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i wniósł o stwierdzenie jej nieważności.
W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z powyższym przepisem Ustawy Zasadniczej organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiały akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, natomiast zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm). W art. 40 przewiduje ona, iż na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Jednakże akty prawa miejscowego nie mogą regulować spraw unormowanych w aktach prawnych wyższego rzędu, których hierarchię określa art. 87 Konstytucji, a tym bardziej nie mogą być z nimi sprzeczne. Ponadto muszą być one oparte na właściwych i prawidłowych podstawach prawnych upoważniających administrację publiczną do ich stanowienia.
W ocenie skarżącego kwestionowana uchwała nie odpowiada konstytucyjnym warunkom jej stanowienia z uwagi na umocowanie na wadliwej podstawie prawnej. Stanowiące bowiem jej podstawę przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2001r. zostały uznane za niezgodne z Konstytucją RP przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 10 grudnia 2002 r. sygn. akt P.6/2002.
We wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł w pkt. 1 ppkt. 1, że art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 958 ze zm.) w zakresie, w którym przepis ten upoważnia Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wprowadzenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz organu właściwego do ustalenia tych opłat, jest niezgodny z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś w ppkt. 2, iż § 3 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lipca 2001r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. z 2002r. Nr 214, poz. 1816), jest niezgodny z art. 7, art. 92 ust.1 i art. 94 Konstytucji RP, natomiast w ppkt. 3, że § 4 ust.1 cyt. rozporządzenia jest niezgodny z art. 7 i art. 94 Konstytucji RP.