Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Włodarczak - Siuda (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Henryk Dolecki Asesor WSA Katarzyna Grzegorczyk - Meder Protokolant Krzysztof Chudy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2006r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego I. u c h y l a zaskarżoną decyzję i poprzedzająca ją decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...] Nr [...], II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Decyzją Nr [...] z dnia [...] Burmistrz , na podstawie art. 7, art. 8 ust. 1, art. 106 oraz art. 110 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. Nr 64, poz. 593, ze zm.), odmówił M. J. przyznania zasiłku stałego.
W uzasadnieniu decyzji, organ I instancji opierając się na ustaleniach przeprowadzonego w toku postępowania wywiadu środowiskowego stwierdził, że M. J., jako osoba pełnoletnia pozostająca w rodzinie, przekroczył określone w ustawie o pomocy społecznej kryterium dochodowe uprawniające do uzyskania świadczenia z pomocy społecznej, co w związku z treścią art. 37 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, skutkowało koniecznością wydania decyzji negatywnej.
Od niniejszej decyzji M. J. wniósł odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
W treści odwołania skarżący podniósł, że w "dorosłym życiu" nigdy nie prowadził z rodzicami wspólnego gospodarstwa domowego, a na potwierdzenie dalszego utrzymywania się takiego stanu, załączył do odwołania stosowne oświadczenie rodziców. Wskazał również, iż w konsekwencji prowadzenia oddzielnego gospodarstwa oraz z racji orzeczonej niepełnosprawności, zasiłek stały jest mu niezbędny do kontynuowania leczenia oraz codziennej egzystencji.
Decyzją Nr [...] z dnia [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Burmistrza.
W ocenie Kolegium, organ I instancji prawidłowo zaliczył M. J., zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, do osób pozostających w rodzinie i na tej podstawie ustalił kryterium dochodowe. Za fakt bezsporny, SKO uznało wspólne zamieszkiwanie M. J. wraz z rodzicami, które zdaniem organu rozpoczęło się, gdy sprzedał stanowiące jego własność mieszkanie. Organ II instancji nie dał przy tym wiary twierdzeniom strony i jej rodziców przyjmując, że brak jest podstaw do uznania, że rodzice skarżącego nie zapewniają mu utrzymania. Zdaniem organu powyższe wynika z oświadczeń matki M. J., złożonych podczas wywiadu środowiskowego, a także ze spostrzeżeń pracownika socjalnego. Kolegium podkreśliło również, że uprzednio otrzymywany zasiłek stały, przyznany został M. J. wówczas, gdy samotnie gospodarował i mieszkał we własnym mieszkaniu.
Na powyższą decyzję ostateczną M. J. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, wnosząc o uchylenie decyzji.
W uzasadnieniu skargi, skarżący podniósł, że od [...] r. pobierał zasiłek stały wyrównawczy z tytułu niepełnosprawności, którą w stosunku do jego osoby orzeczono również na dalszy okres, tj. do [...] r. Ponadto zaznaczył, że nigdy nie posiadał, a co za tym idzie, również nie sprzedawał jakiegokolwiek mieszkania, a jedynie przez pewien okres, ze względu na chorobę alkoholową, mieszkał samodzielnie w mieszkaniu komunalnym.
W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznając, że skarżący nie wskazał żadnych nowych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji, podtrzymało swoje stanowisko wyrażone w decyzji z [...] i wniosło o oddalenie skargi z powodu braku przesłanek do uznania, że decyzja ta jest niezgodna z prawem.