Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska,, Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.), Protokolant Krzysztof Chudy, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 marca 2010r. sprawy ze skargi M. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie przyznania świadczenia alimentacyjnego oddala skargę
Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia[...], wydaną na podstawie art. 2 pkt 10 w związku z art. 12 ust. 1, art. 9, art. 10, art. 20 ust. 2 i art. 25 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku M.O., odmówił przyznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego dla N.K. i W.K. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że świadczenia z funduszu alimentacyjnego przysługują, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty 725 r. W rozpoznawanym przypadku dochód na jednego członka rodziny wynosi [...] zł, a zatem przekracza dopuszczalną wysokość przewidzianą do otrzymania wnioskowanego świadczenia.
Od powyższej decyzji odwołanie złożyła M.O. wnosząc o jej zmianę i przyznanie świadczenia alimentacyjnego na okres zasiłkowy [...] w wysokości po [...] zł na każde z dzieci. W odwołaniu strona podniosła, że w motywach wydanej decyzji organ nie podał w jaki sposób wyliczył dochód rodziny. Dopiero z rozmowy z pracownikiem organu poinformowano ją, że do dochodu wliczono alimenty uzyskane na dzieci w [...] r.
Zdaniem strony, do dochodu nie powinny zostać doliczone w/w alimenty, skoro dzieci nie otrzymują ich od [...] r., a egzekucja tych alimentów jest bezskuteczna. Okoliczność zaprzestania płacenia alimentów powinna być zatem potraktowana przez organ jako utrata dochodu, o której mowa w art. 2 pkt 17 ustawy. M.O. przyznając, że ustawodawca nie wymienił zaprzestania płacenia alimentów jako zdarzenia powodującego utratę dochodu, uznała jednak, że za takim rozumieniem przepisu przemawia zarówno definicja osoby uprawnionej, określona w art. 2 pkt 2 i pkt 11 ustawy oraz cel ustawy zawarty w jej preambule, zgodnie z którym, Państwo ma wspierać osoby ubogie niebędące w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb w sytuacji, gdy nie otrzymują należnego im wsparcia od osób zobowiązanych wobec nich do alimentów. Przyjęcie poglądu organu prowadziłoby, w ocenie odwołującej się, do sytuacji, w której rodzic nie mając środków na utrzymanie dzieci, jednocześnie nie ma możliwości uzyskania świadczenia alimentacyjnego tylko z tej przyczyny, że w poprzednim roku otrzymywał alimenty na dzieci od drugiego rodzica. Podniosła, iż dla oceny sytuacji dochodowej należy wziąć pod uwagę czas bieżący, w którym dzieci nie otrzymują świadczenia alimentacyjnego, a nie rok poprzedni.
W wyniku rozpatrzenia sprawy na skutek wniesionego odwołania, decyzją z dnia[...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów i § 9 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 28 lipca 2008 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzorów wniosku, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego (Dz. U. Nr 136, poz. 855), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.