Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Asesor WSA Joanna Wojciechowska, Protokolant Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2005 r. sprawy ze skargi Gminy Miasta [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...]nr [...] w przedmiocie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych I. u c h y l a zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, II. z a s ą d z a od Wojewody na rzecz Gminy Miasto [...] kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uchwałą Nr [...] z dnia [...] r. Rada Miasta [...] ustaliła liczbę punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% ( z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie Miasta [...].
Rozstrzygnięciem nadzorczym numer [...] z dnia [...] r. Wojewoda stwierdził nieważność § 5 uchwały uznając, iż narusza on art.12 ust.2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( Dz.U. z 2002 r. Nr 147, poz.1231 z późn.zm. ).
Powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze zostało zaskarżone przez Gminę Miasto [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...]. Zdaniem skarżącej organ nadzoru stwierdzając, iż § 5 zaskarżonej uchwały jest sprzeczny z art.12 ust.2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, naruszył art.91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Redakcja § 5 uchwały wskazuje jednoznacznie, iż wyłączenie ograniczenia w zakresie odległości w usytuowaniu obiektów dotyczy wyłącznie tych spośród nich, w których sprzedawany alkohol jest spożywany w miejscu sprzedaży. Wbrew argumentacji organu nadzoru § 5 nie znosi ograniczeń wynikających z zasad wprowadzonych ww. uchwałą w § 2, 3 i 4. Wnioski zawarte w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego są chybione i wynikają z jego nadinterpretacji, która de facto znacznie wykracza poza jego faktyczne brzmienie.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art.1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz.U. Nr 153, poz.1269 ) Sąd właściwy jest do kontroli aktów nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego tylko w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Tak więc uchylenie aktu nadzoru przez Sąd następuje w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa.
Sąd rozpoznając skargę rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art.134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn.zm. ).
Przyznanie jednostkom samorządu terytorialnego samodzielności oznacza, że sprawowanie nadzoru musi odbywać się w granicach dopuszczonych przepisami prawa.
Kontrola zarówno organu nadzoru jak i sądu administracyjnego w odniesieniu do uchwał organów samorządowych ogranicza się do badania ich zgodności z prawem. Poza kontrolą pozostają względy gospodarności czy też celowości.
Brak określenia w ustawie o samorządzie gminnym rodzajów naruszeń prawa skutkujących stwierdzenie nieważności wadliwej uchwały nie oznacza swobody działania organu nadzoru. By zastosować przewidziany w ustawie środek nadzoru, właściwy organ musi w sposób niebudzący wątpliwości wykazać sprzeczność z prawem postanowień badanej uchwały, wyjaśniając sens przepisów, które w jego ocenie zostały naruszone, oraz wypływające z nich dyrektywy.