Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Jankowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Henryk Dolecki,, Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 15 listopada 2012 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Szczecinie Gabrieli Stefaniak sprawy ze skargi Gminy Miasto Szczecin na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 24 maja 2012 r. nr NK-4.4131.186.2012.WE w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie zasad wynajmowania lokali oraz pomieszczeń tymczasowych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miasto Szczecin oddala skargę
Rada Miejska w Szczecinie w dniu 23 kwietnia 2012 r. podjęła uchwałę Nr XVIII/507/12 w sprawie zasad wynajmowania lokali oraz pomieszczeń tymczasowych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miasto Szczecin. W podstawie prawnej uchwały powołano art. 21 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) w związku z art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).
Wojewoda uznając naruszenie prawa w:
- § 1 ust. 1 w zakresie wyrazów "oraz lokali mieszkalnych stanowiących własność Skarbu Państwa, którymi gospodaruje Prezydent,
- § 2 pkt 6, 7, 9, 11, 12 i 13,
- § 3 ust. 7,
- § 16 pkt 2 i 3,
- § 17 pkt 1 zdanie 2,
- § 23 ust. 4,
- § 27 ust. 2 pkt 1,
- § 37 ust. 3,
- § 40 powyższej uchwały z dnia 23 kwietnia 2012 r. stwierdził w tym zakresie jej nieważność.
W uzasadnieniu podjętego aktu, Wojewoda odnosząc się do poszczególnych kwestionowanych zapisów, wskazał, że § 1 ust. 1 ww. uchwały stoi w oczywistej sprzeczności z treścią art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Z przepisów tych bowiem wyraźnie wynika, że prawodawca upoważnił organ stanowiący gminy do ustalenia zasad wynajmowania lokali stanowiących własność gminy albo gminnych osób prawnych lub spółek handlowych utworzonych z udziałem gminy oraz pozostających w posiadaniu samoistnym tych podmiotów. Brak jest upoważnienia do określania przez radę gminy norm dotyczących wynajmowania lokali należących do Skarbu Państwa.
Wprowadzając w § 2 pkt 6, 7 i 9 kwestionowanej uchwały unormowania będące powtórzeniem lub modyfikacją legalnych definicji i norm, zawartych w aktach rangi ustawowej Rada Miasta wykroczyła poza kompetencje przyznane jej na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.
I tak w § 2 pkt 6 Rada zdefiniowała członków wspólnoty samorządowej podając, iż są to osoby fizyczne faktycznie zamieszkujące na terenie Gminy, centralizujące swoje potrzeby majątkowe lub zawodowe i prowadzące na terenie Gminy gospodarstwo domowe, podczas, gdy z art. 1 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym i art. 25 Kodeksu cywilnego wynika, że mieszkańcem gminy jest osoba fizyczna przebywająca na terytorium gminy z zamiarem stałego pobytu.
W § 2 pkt 7 kwestionowanej uchwały zawarto definicję dochodu, która w zestawieniu z definicją "dochodu" zawartą w ustawie ( art. 7 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów ..) stanowi modyfikację art. 3 ust. 3 ustawy, w której prawodawca poza treścią przywołaną przez Radę Miasta postanowił, że do dochodu nie wlicza się świadczeń "osób pobierających świadczenie przedemerytalne albo zasiłek przedemerytalny w 2007 r." Nadto Rada pominęła kwestię sposobu ustalenia dochodu osób prowadzących gospodarstwo rolne.
Natomiast § 2 pkt 9 uchwały stanowi modyfikację definicji pojęcia "budynku użyteczności publicznej", a zgodnie z § 137 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U. Nr 100, poz. 908 z późn. zm.) uchwała rady, czy też zarządzenie nie może regulować raz jeszcze tego, co zostało już wcześniej przez ustawodawcę unormowane i stanowi przepis powszechnie obowiązujący. Dodatkowo zmodyfikowanie przepisu ustawowego przez akt wykonawczy niższego rzędu narusza w stopniu istotnym powszechnie obowiązujący porządek prawny.