Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, dokonując oceny zaskarżonej decyzji w omówionym wyżej zakresie, nie stwierdził aby naruszała ona prawo w stopniu uzasadniającym jej wzruszenie. Decyzja uznaniowa może być przez sąd uchylona w wypadkach stwierdzenia, iż została wydana z takim naruszeniem przepisów prawa o postępowaniu lub prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. O tego rodzaju naruszeniach można mówić, gdy organ pozostawił poza swoimi rozważaniami argumenty podnoszone przez stronę, pominął istotny dla rozstrzygnięcia materiał dowodowy lub dokonał jego oceny wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego.
W ocenie Sądu w postępowaniu administracyjnym prawidłowo wyważono racje wynikające ze słusznego interesu strony jak również racje wynikające z interesu społecznego.
Faktem jest bowiem, na co słusznie zwrócił uwagę w swojej decyzji Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej, że organa Państwowej Straży Pożarnej winny dbać o własny wizerunek i zapobiegać wszelkim możliwościom istnienia stronniczości w podejmowaniu decyzji i innych czynności przełożonego. Niewątpliwie bardzo istotnym argumentem podniesionym przez organ w decyzji, również przemawiającym za odmową wyrażenia zgody na przeniesienie skarżącej do pełnienia dalszej służby w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w M., w której to jednostce Straży Pożarnej funkcję Komendanta pełnił mąż skarżącej, jest dbałość o nieskazitelność polityki kadrowej w ocenie opinii społecznej.
Zgodzić się należy z poglądem organu, że interes służby jest na tyle ważny, że wymaga on pewnych ograniczeń ze strony funkcjonariuszy. Wprawdzie zgodnie z art. 37 c ust. 1 powołanej ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, który to przepis był podstawą prawną decyzji, mowa jest tylko o tym, że strażak może być przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości na własny wniosek lub za jego zgodą, to nie można jednak pominąć przy ocenie tego interesu zapisu art. 37 c ust. 3 pkt 3 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie z nim strażak może być przeniesiony z urzędu do jednostki organizacyjnej w innej miejscowości, w razie pełnienia służby w tej samej jednostce organizacyjnej przez małżonków albo osoby pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia włącznie lub powinowactwa pierwszego stopnia, jeżeli pomiędzy tymi osobami istnieje stosunek podległości służbowej. A zatem jeżeli strażak może być przeniesiony z urzędu do jednostki organizacyjnej w innej miejscowości, w razie pełnienia służby w tej samej jednostce organizacyjnej przez małżonków, to również ten aspekt sprawy winien brany być pod uwagę w sytuacji, gdy z takim wnioskiem wystąpi strona tym zainteresowana.
Jeśli zaś chodzi o argument skarżącej, że nie podlega ona bezpośrednio Komendantowi Państwowej Straży Pożarnej a jedynie zastępcy Komendanta Państwowej Straży Pożarnej to nie znajduje on uzasadnienia, bowiem na czele jednostki Państwowej Straży Pożarnej stoi jej Komendant nie zaś jego zastępca. Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, wyrażonym w zaskarżonej decyzji, że stosunek służbowy strażaka nie jest stosunkiem pracy i charakteryzuje się określoną dyspozycyjnością, czyli daleko idącą swobodą jednostronnego kształtowania pozycji prawnej funkcjonariusza przez przełożonego służbowego jak również zwiększoną dyscypliną służbową.
Jako nietrafny ocenić należy również zarzut skarżącej dotyczący naruszenia przez organ art. 7, 8 i 11 kpa, bowiem jak wynika z akt sprawy przeprowadził on postępowanie dowodowe i właściwie ocenił materiał sprawy jak również przedstawił stronie w uzasadnieniu decyzji zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu tej sprawy.
Jeśli zaś chodzi o zgłoszony przez skarżącą wniosek o zwrot kosztów postępowania to wskazać należy, że zgodnie z art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnego do celowego dochodzenia praw. Zgodnie zaś z art. 209 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204. Tak więc nie było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na mocy art. 151 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę oddalił.