Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung (spr.), Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk, Ewa Marcinkowska, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłacenia dodatkowego wynagrodzenia za pełnienie dyżurów 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości 3. zasądza od Dowódcy Wojsk Lądowych na rzecz M. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
Dowódca [...] decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 127 § 2 oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy decyzję Dowódcy [...] w [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] odmawiającąj wypłacenia [...] M. K. dodatkowego wynagrodzenia za pełnienie, zgodnie z rozkazami dowódcy, dyżurów i pozostawanie poza [...], w gotowości do udzielenia świadczeń zdrowotnych.
W uzasadnieniu powyższej decyzji Dowódca [...] wskazał, iż [...] M. K. pełnił zawodową służbę wojskową w [...] na stanowisku [...]. Rozkazem personalnym Dyrektora Szefa [...] z dnia [...] listopada 2007 r. został z dniem [...] stycznia 2008 r. zwolniony z zawodowej służby i przeniesiony do rezerwy wskutek upływu terminu wypowiedzenia dokonanego przez żołnierza zawodowego.
Decyzją z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w [...] odmówił wypłacenia [...] M. K. dodatkowego wynagrodzenia za pełnienie, zgodnie z rozkazami dowódcy, dyżurów i pozostawanie poza [...] w [...], w gotowości do udzielenia świadczeń zdrowotnych. Decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] Dowódca [...] nr [...] w [...] uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia z powodu braku przeprowadzenia postępowania dowodowego.
Po uzupełnieniu dowodów i ponownym rozpatrzeniu sprawy Dowódca [...] w [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] ponownie odmówił wypłacenia wnioskodawcy dodatkowego wynagrodzenia. Od tej decyzji odwołanie wniósł pełnomocnik strony. Decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] Dowódca [...] nr [...] w [...] po rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Od decyzji organu II instancji wniesiono skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, który wyrokiem z dnia 8 lipca 2010 r. sygn. akt II SA/Go 332/10 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dowódcy [...] w [...]. Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w celu ustalenia szczegółowej organizacji zarówno jednostki wojskowej jak i [...] Ambulatorium z Izbą Chorych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, treści i zakresu rozkazów zobowiązujących lekarza do dyżurów pod telefonem, zakresu obowiązków służbowych skarżącego, w jakim charakterze wykonywał "dyżury pod telefonem", z jakimi obowiązkami wiązały się te dyżury, czy był wzywany w trakcie dyżurów do udzielania świadczeń zdrowotnych, czy w trakcie dyżurów skarżący faktycznie pozostawał w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych, a także czy w tym samym czasie wykonywał czynności kolidujące z obowiązkami wynikającymi z dyżurów. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim stanął na stanowisku, że wobec niepowołania przez Dowódcę JW w [...] kierownika [...], dowódca ten przejmuje jego obowiązki w zakresie zobowiązywania lekarza do pozostawania w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych poza zakładem opieki zdrowotnej.
Dowódca [...] w [...] uwzględniając zalecenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uzupełnieniu materiału dowodowego sprawy w przedmiocie organizacji jednostki wojskowej oraz organizacji [...] Ambulatorium z Izbą Chorych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, wydał decyzję z dnia [...] maja 2011 r. nr [...], którą odmówił wnioskodawcy dodatkowego wynagrodzenia za pełnienie, zgodnie z rozkazami dowódcy, dyżurów i pozostawanie poza PZOZ [...] w [...], w gotowości do udzielenia świadczeń zdrowotnych. Organ I instancji podkreślił okoliczność, że strona w czasie służby w [...] w [...] nigdy nie domagała się naliczenia należności za pozostawanie w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych i zdaniem organu orzekającego okoliczność ta ma znaczenie dla toczącego się postępowania, gdyż sam zainteresowany traktował pełnioną służbę lekarza dyżurnego garnizonu jako swoją powinność mieszczącą się w zakresie jego obowiązków służbowych. Zwrócono również uwagę na to, że pełnione w tamtym okresie służby nie były odpłatne, dlatego zainteresowany świadomy tego faktu nie występował z żadnymi roszczeniami z tytułu pełnionych służb. W ramach pełnionych służb lekarza dyżurnego wnioskodawca nie był wzywany do udzielania świadczeń zdrowotnych, w dokumentacji nie ma żadnych zapisów potwierdzających konieczność podejmowania interwencji medycznych.