Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung (spr.), Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk, Ewa Marcinkowska, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi F. S. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji o zamianie zaliczkowej pomocy finansowej na bezzwrotną z naruszeniem prawa oddala skargę.
Minister [...] decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2, art. 156 § 2, art. 158 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu odwołania F. S. od decyzji Prezesa [...] nr [...] z dnia [...] maja 2012 r. odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Szefa [...] w Z. nr [...] z dnia [...] kwietnia 1995 r. o zamianie zaliczkowej pomocy finansowej przyznanej F. S. na bezzwrotną, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i stwierdził w związku z wywołaniem nieodwracalnych skutków prawnych, iż decyzja Szefa [...] w Z. nr [...] z dnia [...] kwietnia 1995 r. o zamianie zaliczkowej pomocy finansowej przyznanej F. S. na bezzwrotną została wydana z naruszeniem prawa, tj. bez podstawy prawnej (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.).
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż decyzją nr [...] z dnia [...] września 1990 r. Szef [...] w Z., działając na podstawie § 5 zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 63/MON z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie właściwości organów oraz zasad i trybu postępowania przy przyznawaniu pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe (Dz. Rozk. MON poz. 78), przyznał F. S. pomoc finansową z funduszu mieszkaniowego [...] w formie zaliczkowej na budowę domu jednorodzinnego w kwocie [...] zł.
Następnie Szef [...] w Z. decyzją z dnia [...] kwietnia 1995 r. Nr [...], działając na podstawie § 14 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 stycznia 1994 r. w sprawie zasad przyznawania i wysokości pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego przez osoby uprawnione do osobnej kwatery stałej (Dz. U. nr 16, poz. 53), dokonał zamiany zaliczkowej pomocy finansowej przyznanej F. S. na bezzwrotną, powołując w jej treści także § 10 ust. 3 pkt 2 zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 63/MON z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie właściwości organów oraz zasad i trybu postępowania przy przyznawaniu pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe (Dz. Rozk. MON poz. 78).
W dniu [...] lutego 2012 r. F. S. wystąpił do Prezesa [...] o stwierdzenie nieważności ww. decyzji na podstawie art. 156 § 1 k.p.a., wskazując, że zarządzenie Ministra Obrony Narodowej nr 63/MON z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie właściwości organów oraz zasad i trybu postępowania przy przyznawaniu pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe (Dz. Rozk. MON poz. 78) zostało wydane z przekroczeniem zakresu ustawowej delegacji. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. nr 19, poz. 121 z późn. zm.) upoważnienie do określenia wysokości i zasad przyznawania pomocy finansowej w drodze rozporządzenia otrzymała Rada Ministrów, nie zaś Minister Obrony Narodowej. Stanowisko takie zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 stycznia 1996 r., sygn. akt III ARN 60/95, stwierdzając, iż w dniu wydania zarządzenia nr 63/MON, ustawa o zakwaterowaniu sił zbrojnych nie zawierała przepisów, które mogły być uznane jako norma przyznająca Ministrowi Obrony Narodowej kompetencje prawotwórcze w dziedzinie udzielania pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe osobom uprawnionym do osobnej kwatery stałej. Tym samym kwestionowana decyzja została wydana bez podstawy prawnej.