Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski (spraw.), Sędziowie WSA Adam Lipiński, Sławomir Antoniuk, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2014 r. sprawy ze skargi D. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną bojową i gazową - oddala skargę -
Komendant Główny Policji, działając jako organ odwoławczy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania D. M. od decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] o cofnięciu pozwolenia na bron palną bojową i gazową, w dniu [...] sierpnia 2013 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy powyżej określoną decyzję organu pierwszej instancji.
Organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przytoczył treść przepisów prawa materialnego na podstawie których organ pierwszej instancji wydał zaskarżoną decyzję. Podał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy o istnieniu okoliczności, z którymi ustawodawca związał obawę określoną w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, bowiem przeciwko stronie toczy sie postępowanie karne, w którym stoi pod zarzutami popełnienia przestępstw przeciwko mieniu i kierowaniu zorganizowaną grupą przestępczą. Ponadto organ podał, że toczące się postępowanie karne nie jest pierwszym, a w dwóch przypadkach prowadzone w przeszłości postępowania karne zakończyły sie wyrokami skazującymi. Przeczy to twierdzeniu stronny o jego nienagannym dotychczas trybie życia.
Konkludując organ odwoławczy stwierdził, że ustawodawca nakazując organom Policji cofnięcie przedmiotowego pozwolenia osobom zaliczonym przez niego do osób wzbudzających uzasadnioną obawę możliwości (a zatem nie pewności) użycia broni w sposób, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt powołanej ustawy, dał bezwzględnie pierwszeństwo interesowi publicznemu, którego racja jest - ze względu na ścisły związek prawa do broni ze sferą ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego - aby broń mogły posiadać wyłącznie osoby dające gwarancję zgodnego z prawem dysponowania nią. Interes strony w zachowaniu jej pozwolenia na broń palną, w świetle zebranego materiału dowodowego nie może zostać uwzględniony.
D. M. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...], której zarzucił, że została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji w zw. z art. 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2011 r. Nr 38, poz. 195), art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 3 Konstytucji poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Skarżący zarzucił również organowi, że wydał zaskarżoną decyzję naruszając przepisy postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 81 Kpa, poprzez rozpoznanie sprawy bez wszechstronnego wyjaśnienia i ustalenia stanu faktycznego, poprzez przekroczenie granic swobody oceny dowodów, poprzez pominięcie interesu społecznego i słusznego interesu strony.