W rozpoznawanej sprawie Straż Miejska w L., realizując uprawnienia ustawowe do obserwowania i rejestrowania obrazu zdarzeń w miejscach publicznych przy użyciu środków technicznych, przetwarza w ramach monitoringu wizyjnego dane osobowe w postaci wizerunków (obrazów) osób przebywających na miejscach objętych zasięgiem monitoringu, a także inne informacje dotyczące tych osób, takie jak sposób zachowania, numery rejestracyjne pojazdów. Dane te prowadzą bowiem do identyfikacji osoby.
Jak słusznie podnosi organ wizerunek osoby zarejestrowanej przez kamery monitoringu będzie prowadził do identyfikacji takiej osoby przez inne osoby, które je znają. Nie można też przyjąć, że numer rejestracyjny pojazdu nie może prowadzić do identyfikacji osoby, a zatem, że nie stanowi on danych osobowych w rozumieniu cytowanego art. 6 ustawy o ochronie danych osobowych. Straż Miejska, na podstawie art. 80c ust 1 pkt 10a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity z 2005 r. Dz. U. nr 108, poz. 908 ze zm.), posiada bowiem prawo dostępu do danych, zawartych w Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, ma więc możliwość ustalenia tożsamości właściciela pojazdu, posiadając numer rejestracyjny pojazdu, bez nadzwyczajnego wysiłku i nakładów.
Bezzasadny jest również zarzut strony skarżącej dotyczący niemieszczenia się zarejestrowanych danych w definicji zbioru danych z uwagi na fakt, że informacje te są klasyfikowane jedynie według jednego kryterium - czasu zdarzenia, podczas gdy ustawodawca wymaga, by dane zawarte w zbiorze danych były dostępne przynajmniej według dwóch kryteriów. Należy bowiem zgodzić się z organem, że dane zarejestrowane w ramach monitoringu wizyjnego zapisywane są według kryterium czasu, ale również według kryterium miejsca zdarzenia, które jest tożsame z miejscem umieszczenia kamery.
Odnosząc się z kolei do twierdzeń strony skarżącej, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w licznych swoich wystąpieniach wskazywał na problem związany ze stosowaniem monitoringu i wideonadzoru, należy stwierdzić, że okoliczności te nie mają znaczenia w sprawie. Przedmiotem niniejszego postępowania jest badanie legalności zaskarżonych decyzji i wyrażonych tam rozstrzygnięć organu w ustalonym stanie faktycznym, nie zaś odrębnych wystąpień organu w oderwaniu od niniejszej sprawy.
Niezrozumiały dla Sądu jest zarzut naruszenia art. 18 ust 2 w zw. z art. 36 ust 2 cytowanej ustawy. Stosownie bowiem do art. 18 ust 2 cytowanej ustawy, decyzje Generalnego Inspektora, o których mowa w ust. 1, nie mogą ograniczać swobody działania podmiotów zgłaszających kandydatów lub listy kandydatów w wyborach na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, do Sejmu, do Senatu i do organów samorządu terytorialnego, a także w wyborach do Parlamentu Europejskiego, pomiędzy dniem zarządzenia wyborów a dniem głosowania. Natomiast art. 36 ust 2 stanowi, że administrator danych prowadzi dokumentację opisującą sposób przetwarzania danych oraz środki, o których mowa w ust. 1. Nawet jeśli przyjąć, że skarżący miał na myśli art. 18 ust 1 pkt 1 w zw. z art. 36 ust 2 cytowanej ustawy, należy wskazać, że zarzut ten nie mógł by być uwzględniony skoro Sąd uznał, że gromadzony prze stronę skarżącą zbiór danych ma charakter zbioru wymienionego w art. 7 ust 1 i podlega obowiązkowi zgłoszenia Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych.