Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Sędzia WSA Sławomir Antoniuk Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2010 r. sprawy ze skargi H. D. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej o odmowie przyznania świadczenia specjalnego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] sierpnia 2009 r.; 2. uchyla postanowienie Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] czerwca 2009 r. 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 4. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata J. D. z Kancelarii Adwokackiej w W. ul. [...] tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa 80/100) złotych, w tym: tytułem opłaty kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, tytułem 22 % podatku od towarów i usług kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych oraz kwotę 17 (siedemnaście) złotych tytułem innych udokumentowanych wydatków pełnomocnika.
Prezes Rady Ministrów decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] sierpnia 2009 r. odmawiającą uchylenia, w wyniku wznowienia postępowania, ostatecznej decyzji Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...], w przedmiocie przyznania H. D. świadczenia specjalnego.
Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z dnia [...] stycznia 2006 r. Prezes Rady Ministrów odmówił przyznania H. D. renty specjalnej na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Decyzja ta, na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, została utrzymana w mocy decyzją Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] lutego 2006 r., a wyrokiem z dnia 19 maja 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 512/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na powyższą decyzję.
Wnioskiem z dnia 30 marca 2006 r. H. D. wystąpił do Prezesa Rady Ministrów o uchylenie decyzji z dnia [...] lutego 2006 r. wskazując na ustalenia wynikające z orzeczeń sądów powszechnych zapadłych w 2006 r., po wydaniu wskazanych decyzji. W piśmie z dnia 21 czerwca 2007 r. sprecyzował swoje stanowisko wnosząc o zmianę ostatecznej decyzji z dnia [...] lutego 2006 r. w trybie art. 154 k.p.a.
Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. na podstawie art. 154 k.p.a. odmówił uchylenia ostatecznej decyzji z dnia [...] lutego 2006 r. oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] stycznia 2006 r. W wyniku rozpatrzenia odwołania H. D., organ decyzją z dnia [...] lipca 2007 r., na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, a WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 1443/07 oddalił skargę H. D. na powyższą decyzję.
Po uprawomocnieniu się ostatniego z przywołanych wyroków H. D. pismem z dnia 4 marca 2008 r., wniósł o wznowienie postępowania w sprawie przyznania renty specjalnej zakończonego decyzją ostateczną Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] lutego 2006 r. odmawiającą przyznania tego świadczenia.
We wniosku tym podniósł, że - jego zdaniem - "urzędnicy państwowi aparatu komunistycznego m.in. funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa złamali mu życie", a decyzja Prezesa Rady Ministrów odmawiająca przyznanie mu renty specjalnej i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oddalający skargę na ostateczną decyzję Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia specjalnego "nie zostały wydane obiektywnie". W dalszej części uzasadnienia odniósł się do wyroku Sądu Okręgowego w L. z 2005, twierdząc m.in., że Sąd ten "nie kierował się niezawisłością sędziowską, gdyż sędzia z góry zaplanowała, iż sprawę przegra". Ponownie podniósł, że - jego zdaniem - "[...]" spowodowane były "najściami funkcjonariuszy" w latach 1978-1980 (około 20 razy), czego nie uznał Sąd. Ponieważ, według niego, funkcjonariusze komunistycznymi przeszkodzili mu zostać kapłanem i złamali mu życie, specjalny zespół urzędników w nowym rządzie powinien mu przyznać stosowne świadczenie, które wynagrodziłoby jego krzywdy. Do wniosku H. D. załączył świadectwa szkolne.