Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędziowie WSA Adam Lipiński, Ewa Marcinkowska (spr.), Protokolant referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi D. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego oddala skargę
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. wydaną na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r. o odmowie przyznania D. C. dodatku mieszkaniowego.
Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
W dniu [...] października 2013 r. do Urzędu Dzielnicy [...] wpłynął wniosek D. C. o przyznanie dodatku mieszkaniowego. We wniosku tym D. C. jako tytuł prawny do zajmowanego lokalu przy ul. [...] w [...] wskazała porozumienie o spłacie zaległości. W uzasadnieniu wniosku wyjaśniła, że umowa najmu lokalu komunalnego przy ul. [...] w [...] została jej wypowiedziana ze względu na wysokość zadłużenia, a sąd w prawomocnym wyroku nakazującym opróżnienie lokalu nie przyznał jej prawa do lokalu socjalnego. W dniu [...] lutego 2013 r. zawarła jednak umowę nr [...] z Miastem [...], na podstawie której zaległość w opłatach czynszowych została rozłożona na raty zgodnie z załączonym harmonogramem. Z brzmienia tej umowy wynika, że Miasto [...] pozwala jej przebywać w zajmowanym lokalu, pod warunkiem regulowania należności. Na powyższe wskazuje też pismo z dnia [...] września 2013 r., w którym Gmina potwierdziła, że nie będzie wykonywać wyroku eksmisyjnego, pod warunkiem realizacji porozumienia. W związku z powyższym, w ocenie wnioskodawczyni, nie ma podstaw do odmowy przyznania jej dodatku mieszkaniowego z uwagi na niespełnienie przesłanki określonej w art. 2 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, gdyż porozumienie z dnia 4 lutego 2013 r. stanowi dla niej tytuł prawny do zajmowanego lokalu wskazany w ust. 1 pkt 4 tego artykułu. Na potwierdzenie powyższego stanowiska powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 czerwca 2008 r. sygn. akt III SA/Gd 146/08.
Prezydent [...] decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r. wydaną na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 3, art. 4, 5, 6 i 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.) odmówił przyznania D. C. dodatku mieszkaniowego.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż aby możliwe było przyznanie dodatku mieszkaniowego muszą zostać spełnione łącznie wskazane w ustawie przesłanki czyli, posiadanie tytułu prawnego do zajmowanego lokalu, zachowanie kryterium dochodowego oraz kryterium powierzchni. Art. 2 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych stanowi, że dodatek mieszkaniowy przysługuje osobom mieszkającym w lokalach, do których mają tytuł prawny. Mogą to także być osoby zajmujące lokal mieszkalny bez tytułu prawnego, które oczekują na przysługujący im lokal zamienny lub socjalny. Wnioskodawczyni nie posiada natomiast tytułu prawnego do lokalu nr [...] przy ul. [...], gdyż umowę najmu wypowiedziano jej ze skutkiem na [...] lipca 1995 r., zaś wyrokiem Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] października 2000 r. nakazano jej opuszczenie i opróżnienie lokalu nr [...] przy ul. [...] w [...] bez orzekania o przysługiwaniu uprawnień do otrzymania lokalu socjalnego. Wnioskodawczyni nie posiada zatem tytułu prawnego do lokalu i nie płaci czynszu, tylko w myśl regulacji art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) co miesiąc uiszcza odszkodowanie, co ją dyskwalifikuje jako osobę mogącą otrzymać dodatek mieszkaniowy.