Co zaś się tyczy podania numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR, to nie jest to - zdaniem Sądu - informacja publiczna. Informacja o numerach telefonów służbowych komórkowych odnosi się niewątpliwie do narzędzi jakimi posługuje się organ oraz wyposażeni w nie pracownicy w zakresie realizacji obowiązków służbowych. Numery telefonów to jednak wyłącznie informacja o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe) pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Numery służbowych telefonów służą więc do kontaktów w relacjach służbowych między pracownikami oraz organem w każdym miejscu i czasie, a więc także poza siedzibą organu, jak i po godzinach urzędowania. Posługiwanie się nimi bez wątpienia ma na celu usprawnienie i ułatwienie działania w ramach urzędu. Traktowanie tego jako informacji publicznej, a w konsekwencji podanie jej do publicznej wiadomości, niweczyłoby cel, dla którego taki sposób komunikowania się został wprowadzony. Żądana we wniosku skarżącego Stowarzyszenia informacja jest więc jedynie informacją o narzędziach, które służą do użytku wewnętrznego i stanowią techniczne rozwiązanie w zakresie bezpośredniej komunikacji pomiędzy osobami wykonującymi obowiązki służbowe. Wszak nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy), nie mieści się ona bowiem w problematyce sposobu zorganizowania pracy podmiotu administracji, który dotyczy pewnego rodzaju norm organizacyjnych (np. odnoszących się do zasad korzystania z narzędzia). Znajomość samego numeru telefonu komórkowego, jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnego pracownika czy organu nie jest natomiast źródłem wiedzy w tak określonym zakresie. Natomiast obywatel nie jest pozbawiony kontaktu w sprawach, które mieszczą się w zakresie działania organu. Jedną z jego możliwych form jest kontakt telefoniczny zapewniony przez publicznie dostępne numery telefoniczne publikowane m.in. w Biuletynie Informacji Publicznej, książkach telefonicznych, informatorach, czy udostępniane bezpośrednio osobom zainteresowanym. Ponadto nie jest to jedyna forma bezpośredniego kontaktu, bowiem również w tym celu są ustalane i podawane do publicznej wiadomości godziny urzędowania, w których każdy może bezpośrednio kontaktować się z osobami pełniącymi funkcje publiczne, jak też z wyznaczonymi do kontaktów pracownikami.
Zatem informacja ta nie podlegała rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej i w konsekwencji nie można było wydać wobec takiego żądania decyzji w trybie art. 16 tej ustawy. Stąd też zaskarżoną decyzję w tej części należało uchylić.
W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 152 i art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) w zw. z art. 132, a w sprawie kosztów postępowania na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.