Mając zatem za podstawę powyższe kryteria, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że organ przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy. Nie jest kwestionowany fakt, że wobec skarżącej toczy się postępowanie karne o czyn z art. 231 § 2 w związku z art. 21 § 2 k.k., który to czyn jest przestępstwem umyślnym ściganym z oskarżenia publicznego, a postępowanie karne nie zakończyło się w terminie trzech miesięcy do chwili wydania zaskarżonej decyzji.
Komendant Główny Policji w zaskarżonym rozkazie personalnym prawidłowo przyjął, iż w warunkach rozstrzyganej sprawy zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, który dawał organowi podstawę do przedłużenia zawieszenia w czynnościach służbowych skarżącej, a uzasadniając zaskarżoną decyzję wskazał powody, dla których uznał jego zaistnienie.
Jak wynika z ustaleń organu, [...] M.W. [...] Sekcji [...] KSP prokurator Prokuratury Okręgowej w W. przedstawił zarzut popełnienia przez funkcjonariusza publicznego czynu polegającego na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązków i działaniu na szkodę interesu publicznego lub prywatnego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlegającego karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Wobec takiego zarzutu organ miał więc podstawy do zapobieżenia pełnieniu służby przez funkcjonariusza do czasu ukończenia postępowania karnego, gdyż w przeciwnym wypadku prowadziłoby to do naruszenia dobrego imienia Policji, będącej instytucją zaufania publicznego.
Nie można zgodzić się z zarzutem bezprzedmiotowości przedłużenia zawieszenia w czynnościach służbowych z racji przebywania wnoszącej skargę na urlopie wychowawczym, gdyż nie powoduje to przerwania okresu służby w Policji. Policjant bowiem pozostaje w służbie od daty mianowania (art. 28 ust. 1 i 2 ustawy o Policji) do daty zwolnienia ze służby określonej w decyzji ostatecznej o zwolnieniu (art. 41 tej ustawy). Także fakt, iż skarżąca pozostająca na urlopie wychowawczym nie pobiera uposażenia nie czyni rozkazu Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r. bezprzedmiotowym w zakresie zawieszenia 50% należnego uposażenia, ponieważ organ był do tego zobowiązany treścią powyższego przepisu.
Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności rozkazowi personalnemu z dnia [...] sierpnia 2008 r. nastąpiło zgodnie z art. 108 § 1 k.p.a. Rygor ten nadaje się wówczas, gdy jest to niezbędne ze względu na interes społeczny. W tym wypadku interes społeczny oznaczał wymóg realizacji zadań Policji przez osoby o nieposzlakowanej opinii i tym samym dające rękojmię przestrzegania porządku prawnego.
Nie można uznać za zasadny zarzut skarżącej, że okres jej zawieszenia w czynnościach służbowych został przerwany. Rozkaz personalny Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r. o przedłużeniu w czynnościach służbowych był wydany bowiem przed [...] października 2008 r. kiedy to upływał okres jej zawieszenia w czynnościach służbowych wynikający z rozkazu personalnego Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2008 r. Prawidłowe jest stanowisko organu, że rozstrzygnięcie z dnia [...] sierpnia 2008 r. wiązało od dnia jego wydania, a nie doręczenia skarżącej. Zatem na datę jego obowiązywania nie ma wpływu fakt, że skarżąca otrzymała je po dniu 9 września 2008 r.
Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w związku z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.