Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Konrad Łukaszewicz (spr.), Sędziowie WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Danuta Kania, Protokolant specjalista Ewa Kielak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania emerytury w drodze wyjątku oddala skargę
Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w niniejszej sprawie była decyzja Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (zwanego dalej: "Prezesem ZUS") z dnia [...] marca 2018 r. o numerze [...] w sprawie odmowy przyznania emerytury w drodze wyjątku.
Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:
Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2018r. S. B. (zwana dalej: "Skarżącą") wystąpiła do Prezesa ZUS o przyznanie emerytury w drodze wyjątku. W uzasadnieniu przedstawiła swoja sytuacje życiową, rodzinną i materialną, wskazując w szczególności, iż ma 71 lat, nie posiada prawa do emerytury, w związku z czym pracuje obecnie jako opiekunka ludzi chorych, gospodarstwo domowe prowadzi wraz z mężem, który jest emerytem, jednakże ich wspólne dochody są niskie i nie wystarczają na egzystencję. Skarżąca wskazała, iż jest schorowana, w związku z czym wymaga leczenia, na które ją nie stać. Przedstawiła również swój życiorys, wskazując, iż ciężko chorowała, chorowały również jej dzieci, przez całe życie miała ciężkie warunki mieszkaniowe i zawsze brakowało jej rodzinie pieniędzy na życie.
Decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. o numerze [...], Prezes ZUS odmówił przyznania Skarżącej świadczenia w drodze wyjątku. W podstawie prawnej decyzji powołano przepis art. 83 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej: "ustawą o emeryturach i rentach z FUS"). W uzasadnieniu decyzji organ przywołał treść przepisu stanowiącego materialną podstawę decyzji oraz wskazał, iż wszystkie wymienione w nim przesłanki musza zostać spełnione łącznie, a niespełnienie nawet jednej z nich wyklucza możliwość przyznania świadczenia w drodze wyjątku. Prezes ZUS ustalił, iż na przestrzeni 70 lat życia Skarżącej udokumentowano jedynie 9 lat, 2 miesiące i 10 dni łącznych okresów składkowych i nieskładkowych oraz 3 lata, 5 miesięcy i 29 dni okresów pracy na gospodarstwie rolnym. Organ stwierdził ponadto, iż w latach 1968-1969, 1974-1980, 1983-1987, 1987-1999, 2000-2007 nie został udowodniony żaden okres zatrudnienia ani innej działalności podlegającej ubezpieczeniu społecznemu oraz ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. W ocenie organu, w sprawie nie zostały wykazane szczególne okoliczności uniemożliwiające przezwyciężenie przeszkód w wykonywaniu zatrudnienia, bowiem w wymienionych przerwach wobec Skarżącej nie orzeczono całkowitej niezdolności do pracy, zatem nie istniały przeszkody w podjęciu zatrudnienia i objęciu ubezpieczeniem w celu zapewnienia w przyszłości uprawnień do świadczenia z ubezpieczeń społecznych. Ponadto organ zauważył, iż wykazany dochód przypadający na jednego członka rodziny Skarżącej, nie wskazuje, aby pozostawała ona bez niezbędnych środków utrzymania.
Skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym ponowiła argumentację dotyczącą jej sytuacji osobistej, materialnej i zdrowotnej.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2018 r. Prezes ZUS utrzymał w mocy decyzję własną o odmowie przyznania Skarżącej prawa do emerytury w drodze wyjątku. Organ podzielił wcześniejsze stanowisko, iż w sprawie nie doszło do spełnia przesłanek z art. 83 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ze względów jakie wskazano w decyzji z dnia [...] lutego 2018 r. Dodatkowo organ zauważył, iż emerytura w drodze wyjątku nie może być Skarżącej przyznana również z tego względu, iż pozostaje ona w zatrudnieniu oraz osiąga wynagrodzenie w wysokości 1.096,00 zł. Ponadto mąż Skarżącej, z którym prowadzi gospodarstwo domowe, otrzymuje emeryturę w wysokości 1.532,89 zł oraz wynagrodzenie w wysokości 2.100,00 zł. Wykazany dochód przypadający na jednego członka 2-osobowej rodziny w wysokości 2.364,44 zł miesięcznie przekracza zatem kwotę najniższego świadczenia emerytalnego, co nie pozwala na uznanie, że Skarżąca pozostaje bez niezbędnych środków utrzymania.