Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.) Sędziowie WSA Ewa Marcinkowska Ewa Pisula-Dąbrowska Protokolant Sylwia Mikuła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi A. Z. na decyzję Prezesa Najwyższej Izby Kontroli z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy 1. uchyla zaskarżoną decyzję 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości
Prezes Najwyższej Izby Kontroli decyzją z dnia [...] września 2009 r., na podstawie art. 93 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1701 ze zm.) rozwiązał z dniem [...] stycznia 2010 r. stosunek pracy z A. Z. z zachowaniem 3-miesięcznego terminu wypowiedzenia, wskazując, że bieg terminu wypowiedzenia rozpoczyna się z dniem [...] listopada 2009 r. i kończy dnia [...] stycznia 2010 r.
W uzasadnieniu decyzji organ podał, że zgodnie z art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli, Prezes Najwyższej Izby Kontroli może rozwiązać z pracownikiem mianowanym stosunek pracy za wypowiedzeniem w razie osiągnięcia wieku i stażu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury na podstawie przepisów o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników.
Dalej wskazał, że prowadzenie kontroli np. w nowych obszarach, kontroli wspólnych z naczelnymi organami kontroli innych państw, Naczelnym Trybunałem Obrachunkowym, kontroli w coraz większym stopniu mających charakter finansowo-księgowy, wymusza zmianę profilu zatrudniania pracowników, a tym samym prowadzenia aktywnej polityki kadrowej. Oznacza to między innymi konieczność zatrudnienia nowych pracowników posiadających bieżącą wiedzę i doświadczenie zawodowe, zdolnych do zapewnienia wykonywanych przez NIK zadań na wysokim poziomie merytorycznym.
W związku z tym, że A. Z. ukończył 65 lat życia i posiada ponad 44 letni staż pracy, spełnia warunki określone w art. 27 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), wypowiedzenie dokonane na podstawie art. 93 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 cytowanej ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli, przy uwzględnieniu prowadzonej polityki kadrowej, należało uznać za uzasadnione.
Od decyzji A. Z. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy i wnosił o umożliwienie mu kontynuowania pracy do końca 2010 r.
Prezes Najwyższej Izby Kontroli, decyzją z dnia [...] listopada 2009 r., po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] września 2009 r.
W uzasadnieniu decyzji podał, że art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli stanowi samoistną podstawę do wypowiedzenia pracownikowi mianowanemu NIK stosunku pracy w związku z osiągnięciem wieku i stażu pracy wymaganego do nabycia emerytury. Regulacja ta nie zawiera żadnych dodatkowych warunków, które ograniczałyby stosowanie wskazanej podstawy prawnej. W przedmiotowej sprawie przesłanki te zostały spełnione. A. Z. ukończył bowiem 65 lat i posiada ponad 44 letni staż pracy, co warunkuje nabycie prawa do emerytury na podstawie art. 27 pkt 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W konkluzji uzasadnienia organ podkreślił, że przy podjęciu decyzji brał pod uwagę również politykę kadrową przyjętą w NIK, a także możliwość doboru kadry pracowniczej stosownie do potrzeb i wymagań związanych z jak najlepszym funkcjonowaniem kontroli państwowej.