Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. w przedmiocie stwierdzenia nieważności w części uchwały Rady Miasta O. Nr XXIV/200/04 w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami wchodzącymi w skład gminnego zasobu nieruchomości Miasta O.
Sentencja

W IMIENIU RZECZYPOSPLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 maja 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym : Przewodniczący : Sędzia NSA - Zygmunt Wiśniewski Sędzia WSA - Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA - Anna Siedlecka /sprawozdawca/ Protokolant - Joanna Rajczyk apl. prok. po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2005r. na rozprawie sprawy ze skargi Miasta O. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. z dnia 3 stycznia 2005 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności w części uchwały Rady Miasta O. z dnia 26 listopada 2004 r. Nr XXIV/200/04 w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami wchodzącymi w skład gminnego zasobu nieruchomości Miasta O. I. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze w zakresie obejmującym stwierdzenie nieważności § 9 powyższej uchwały; II. zasądza od Wojewody D. na rzecz Miasta O. kwotę 540 zł (słownie: pięćset czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów sądowych; III. orzeka, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie może być wykonane w części opisanej w pkt I wyroku.

Uzasadnienie strona 1/7

Rozstrzygnięciem Nadzorczym z dnia 3 stycznia 2005r. Nr [...] Wojewoda D. stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta O. Nr XXIV/200/04 z dnia 26 listopada 2004r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami wchodzącymi w skład gminnego zasobu nieruchomości Miasta O. w zakresie: § 9, § 15 i § 16.

W motywach uzasadnienia organ nadzoru wskazał, że podjecie § 9 przedmiotowej uchwały nastąpiło z istotnym naruszeniem art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.). Rada Miasta O. w § 9 ust. 1 tej uchwały wprowadziła zróżnicowanie mieszkańców O. ze względu na to, czy mieszkają w budynkach wybudowanych do roku 1945, w latach 1946- 1980 i po 1980 roku. Mieszkający w budynkach wybudowanych do roku 1945 mają prawo do wykupu lokali mieszkalnych przy jednorazowej zapłacie za cenę obniżoną o 85%, mieszkający w domach wybudowanych w latach 1946-1980 za cenę obniżoną o 80%, zaś mieszkający w domach wybudowanych po 1980r. za cenę obniżoną już tylko 0 75%.

Z art. 7 i art. 16 Konstytucji wynika, że samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Z kolei art. 8 Konstytucji stanowi, że jest ona najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej a jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP : "Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne."

Zasada równości wyrażona w tym przepisie oznacza, że wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu, maja być traktowane równo, tzn. według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących jak i faworyzujących.

Oceniając regulację prawną z punku widzenia zasady równości należy w pierwszej kolejności rozważyć, biorąc pod uwagę treść i cel danej regulacji prawnej, czy można wskazać wspólną cechę istotnie uzasadniającą równe traktowanie podmiotów prawa.

W przedmiotowej uchwale Rada Miasta O. przyjęła jako kryterium zróżnicowania zamieszkiwanie w budynkach wybudowanych do roku 1945, w latach 1946-1980, i po roku 1980. Jednakże § 9 dotyczy wszystkich najemców mieszkań komunalnych w O. - jest to wspólna cecha istotnie uzasadniająca równe traktowanie podmiotów prawa.

Podstawą zróżnicowania będzie zatem wartość każdej nieruchomości ustalona przez rzeczoznawcę majątkowego, który rok wybudowania budynku musi w swoich szacunkach uwzględnić. Rok budowy musi być uwzględniony, lecz nie może mieć on wpływu na wysokość udzielonej bonifikaty, gdyż nie jest elementem decydującym o stanie technicznym budynku. Stan techniczny budynków starszych może być taki sam lub lepszy od nowszych.

Paragraf 9 ust. 2 nie stanowi w swej treści samoistnego naruszenia prawa, Jednakże jest on nierozerwalnie związany z § 9 ust. 1 i nie może samoistnie funkcjonować w obrocie prawnym. Dlatego też, ze względu na stwierdzenie nieważności § 9 ust. 1, należy również stwierdzić nieważność ust. 2 tegoż paragrafu.

Strona 1/7