Wskazać jeszcze można, że w wyroku z dnia 7 sierpnia 1996 r. (III ARN 28/96, OSNP 1997, nr 5, poz. 65) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, który sąd w niniejszym składzie całkowicie podziela, że "przepis art. 10 ust. 1 nie uzależnia podziału nieruchomości od wydzielenia działek pod ulice, lecz jedynie od zgodności z planem zagospodarowania przestrzennego. Przyjęcie odmiennego poglądu byłoby równoznaczne z uznaniem niedopuszczalności podziału nieruchomości w drodze decyzji administracyjnej w każdym przypadku, w którym z nieruchomości nie wydzielono działek pod budowę ulic, co jest sprzeczne z brzmieniem i celem powołanego przepisu. Należy zatem przyjąć, że przesłanką dokonania podziału nieruchomości w trybie administracyjnym jest zgodność zamierzonego podziału z planem zagospodarowania przestrzennego".
Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 lutego 1998 r. (I SA 1112/97, LEX nr 44540) wskazał, że "jeżeli z wnioskiem o zatwierdzenie projektu podziału nieruchomości występują właściciel lub użytkownik wieczysty, a proponowany podział jest w zasadzie zgodny z planem zagospodarowania przestrzennego, to organ nie może odmówić jego zatwierdzenia. Wydanie decyzji w tym przedmiocie nie jest aktem uznaniowym. Wbrew dosłownemu brzmieniu art. 10 ust. 1 ustawy z 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości ("Podział nieruchomości może nastąpić"), należy przyjąć, że w braku sprzeczności projektu podziału z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, obowiązkiem rejonowego organu jest zatwierdzenie projektu podziału. Przepis ten bowiem stanowi z natury rzeczy ograniczenie prawa własności i dlatego powinien być interpretowany w sposób wyłączający możliwość przyjęcia uznaniowego charakteru decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu podziału.
Nie można uzależniać podziału nieruchomości na działki budowlane od podjęcia przez właściciela decyzji o zabudowie nowo utworzonych działek bądź o zbyciu ich na cele budowlane bezpośrednio po dojściu do skutku podziału nieruchomości".
Odnośnie do zaprezentowanego przez stronę orzeczenia Sądu Najwyższego, to podzielając w tym zakresie pogląd organu należy dodatkowo wskazać, że jak wyjaśnił to wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2002 r. (I SA 1690/00, LEX nr 82814) "Sprzeczność decyzji administracyjnej z poglądem prawnym wyrażonym przez SN w uzasadnieniu wyroku wydanego w innej sprawie nie stanowi naruszenia prawa, tym bardziej rażącego, i nie wyczerpuje przesłanki stwierdzenia nieważności określonej w art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego."
Na koniec można jeszcze dodać, że niewątpliwie kwestionowana decyzja wywarła nieodwracalne skutki prawne w rozumieniu art. 156 § 2 kpa. W innym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił bowiem, że "odwracalność lub nieodwracalność skutku prawnego decyzji należy rozpatrywać mając na uwadze zakres właściwości organów administracji publicznej oraz ich kompetencje. Jeżeli cofnięcie, zniesienie, odwrócenie skutków prawnych decyzji wymaga takich działań, do których organ administracji publicznej nie ma umocowania ustawowego, czyli nie może zastosować formy aktu administracyjnego indywidualnego, nie może też skorzystać z drogi postępowania administracyjnego, to wtedy właśnie skutek prawny decyzji będzie nieodwracalny. Nie oznacza to, że jest to nieodwracalność absolutna, że mamy do czynienia z totalną niemożnością przywrócenia poprzedniego stanu prawnego w ramach całego porządku prawnego. Jest to nieodwracalność skutku prawnego względna w tym znaczeniu, że "odwrócenie" tego skutku jest prawnie niedostępne dla organu administracji publicznej działającego w granicach obowiązywania norm prawa publicznego w formach prawnych właściwych dla tej administracji i w trybie postępowania przypisanym tejże administracji. Nieodwracalność skutków prawnych oznacza, iż decyzja dotknięta nieważnością nie jest aktem pozornym i bezskutecznym, lecz że pozostając w obrocie prawnym może wywoływać skutki prawne i niektóre z nich należy zachować, z uwagi na ich nieodwracalność, chociażby nawet były dotknięte ułomnościami" (por. wyrok NSA z dnia 19 lutego 2002 r., I SA 1796/00, LEX nr 81755).
Reasumując, wobec trafności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego skarga podlega oddaleniu, po myśli art. 151 upsa.