Zarówno przepis art. 151 par. 1 pkt 2 Kpa, jak i przepis art. 43 ust. 4 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. 1998 nr 120 poz. 787 ze zm./ nie dają podstawy do rozszerzenia kompetencji organu administracji, podejmującego decyzję administracyjną w trybie art. 151 par. 1 Kpa, o dodatkowe rozstrzygnięcie, zobowiązujące do zwrotu nienależnie pobranych kwot dodatku mieszkaniowego.
Naczelny Sąd Administracyjny (...), po rozpoznaniu sprawy ze skargi Urszuli L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (...) z 20 sierpnia 1998 r. (...) w przedmiocie dodatku mieszkaniowego, uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.
W wyniku wznowionego postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z 20 marca 1996 r. (...) przyznającą Leonardowi L. uprawnienie do dodatku mieszkaniowego w kwocie 87,26 zł miesięcznie, na okres od 1 kwietnia 1996 r. do 30 września 1996 r., decyzją z 10 lipca 1998 r. (...), wydaną na podstawie art. 151 par. 1 ust. 2 Kpa, art. 39 ust. 1 oraz art. 43 ust. 4 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509 ze zm./, Dyrektor Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w L. orzekł o jej uchyleniu i odmowie przyznania wnioskowanego dodatku oraz nakazał zwrócić pobrany dodatek w podwójnej wysokości, tj. w kwocie 1.047,12 zł.
W uzasadnieniu decyzji wskazał, że Leonard L. w przedłożonym wniosku o przyznanie powyższego świadczenia podał nieprawdziwe dane, świadczące, że posiada własnościowe prawo do lokalu spółdzielczego położonego przy ul. W. nr 21/3 w L. W takiej sytuacji wymienioną wyżej decyzją ostateczną z 20 marca 1996 r. został wnioskodawcy przyznany dodatek mieszkaniowy, który, jak wykazało wznowione postępowanie w sprawie, otrzymywał niesłusznie. Lokatorskie prawo do przedmiotowego lokalu mieszkalnego posiadali bowiem Józef W. i Ewa W., którzy w 1989 r. dokonali przekształcenia tego prawa na własnościowe. W związku z ustaleniem, że dodatek mieszkaniowy przyznano na podstawie nieprawdziwych danych, uchylając decyzję ostateczną, organ pierwszej instancji odmówił przyznania wnioskowanego dodatku i na podstawie art. 43 ust. 4 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych zobowiązał stronę do zwrotu pobranego dodatku w podwójnej wysokości.
Od decyzji tej odwołała się Urszula L. Podała, że w jej ocenie nie można przyjmować, iż jej mąż, Leonard L. przedstawił we wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nieprawdziwe dane, gdyż do zajmowania lokalu przy ul. W. nr 21/3 w L. upoważnia ich zawarta 15 stycznia 1990 r. z jej siostrą Ewą W. umowa bezpłatnego użytkowania wskazanego mieszkania. Zarzuciła ponadto, że organ pierwszej instancji naruszył ogólne zasady postępowania administracyjnego oraz przepisy prawa materialnego i wniosła o uchylenie decyzji wydanej przez ten organ.
Po rozpatrzeniu powyższego odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze zaskarżoną decyzją z 20 sierpnia 1998 r. (...), wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Mając na względzie wyżej wskazane okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, Kolegium uznało, że decyzja organu pierwszej instancji nie narusza prawa. Wskazało, że powołana wyżej ustawa z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych przewiduje sytuacje, w których może dojść do stwierdzenia przez organ zaistnienia faktów niezgodnych z danymi przedstawionymi we wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego, także z przyczyn zawinionych przez wnioskodawcę. Przepis art. 43 ust. 4 ustawy określa bowiem swoistą sankcję za pobieranie dodatków przez osoby nieuprawnione lub pobieranie ich w nadmiernej wysokości, wskutek podania we wniosku i w deklaracji o dochodach nieprawdziwych danych. Nienależnie więc pobrane kwoty dodatku podlegają zwrotowi w podwójnej wysokości, a w razie potrzeby, kwoty z tego tytułu podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie egzekucji administracyjnej.