Jednym z takich tytułów jest użytkowanie wieczyste mające także miejsce w przedmiotowej sprawie. Do takiego użytkowania stosuje się odpowiednio przepisy o własności nieruchomości określone w Kodeksie Cywilnym. Do współużytkowania wieczystego mają wobec tego zastosowanie odpowiednio przepisy o współwłasności. Budowa czy przebudowa budynku, pawilonu handlowego na wspólnym gruncie stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu /por. Komentarz do Kodeksu Cywilnego-Wydawnictwo Prawnicze 1972 r. str. 512 t. I jak też późniejsze wydania/. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebna zaś jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W przypadku braku takiej zgody, współwłaściciele dysponujący, co najmniej połową udziału, mogą domagać się rozstrzygnięcia sprawy przez sąd, przy czym orzeczenie sądu zastępuje zgodę współwłaścicieli, którzy sprzeciwiali się dokonaniu czynności /art. 199 Kc/. Oczywiście podejmując rozstrzygnięcie sąd obowiązany jest mieć na względzie cel zamierzonej czynności i interesy wszystkich współwłaścicieli /art. 199 Kc/.
Z akt administracyjnych wynika, że działka stron stanowi przedmiot współużytkowania wieczystego. Strony nie dokonały nawet podziału jej quoad usum. Podział quoad usum, to prawo wynikające z treści art. 206 Kc a wiec to współposiadanie rzeczy wspólnej. Budowa na wspólnym gruncie, to też czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu, a więc chodzi tu już o rozporządzenie rzeczą wspólną, o czym mowa w cytowanym wyżej art. 199 Kc. O ile rozporządzenie rzeczą wspólną obejmuje czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu, zawsze i w każdym przypadku potrzebna jest zgoda bądź też - rozstrzygnięcie, sądu zastępujące taką zgodę, o czym mowa w omawianym przepisie.
Istotnie spory o ile powstają na tle własnościowym czy w związku z użytkowaniem wieczystym, należą do sądu powszechnego. Nie można jednak przyjąć, że skoro przepisy prawa materialnego przekazują w sprawie wydania pozwolenia na budowlę na organ ocenę wykazania się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, to organ zwolniony jest z badania uprawnień wynikających z tego przepisu. Jak już wyżej wskazano prawo do dysponowania nieruchomością w rozumieniu powyższego przepisu - Prawa budowlanego należy oceniać według przepisów prawa cywilnego. O ile w związku z tym zagadnieniem powstają wątpliwości czy spory, na organie spoczywa także obowiązek wynikający z treści art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa /organ administracji zawiesza postępowanie, gdy rozstrzygnięcie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd/. Oznacza to, że skoro nie zostały spełnione podstawy wynikające z treści art. 199 Kc to organ błędnie rozstrzygnął w postępowaniu administracyjnym zagadnienie, dla którego właściwa, jest droga sądowa.
W tej sytuacji, skoro legalizacja obiektu budowlanego na spornym terenie wymagała zgody wszystkich współużytkowników wieczystych w tym także skarżących, a brak takiej zgody i brak orzeczenia sądu zastępującego tę zgodę wskazywał na brak spełnienia przesłanki z art. 40-42 w związku z art. 29 ust. 5 cytowanej wyżej ustawy - Prawa budowlanego, dlatego decyzja zaskarżona jak i poprzedzająca ją zostały wydane z naruszeniem prawa i podlegały uchyleniu na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Orzeczenie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 55 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy.