Zgodnie z § 3 pkt 1b rozporządzenia taryfa powinna być opracowana przez przedsiębiorstwo w sposób zapewniający ochronę odbiorców usług przed nieuzasadnionym wzrostem cen i stawek opłat.
Opracowując projekt taryf przedsiębiorstwo powinno uwzględnić koszty eksploatacji i utrzymania, w tym amortyzację (§ 6 pkt 1a), przy czym koszty wynikające z inwestycji obejmują m.in. odsetki od kredytów lub pożyczek zaciągniętych na realizację inwestycji oraz koszty finansowe ich obsługi (§ 7 ust. 2 pkt 2). W rozporządzeniu wymienia się źródła finansowania inwestycji, a więc środki własne, kredyty lub pożyczki oraz dotacje i subwencje (§ 7 ust. 3). W § 7 ust. 4 wyraźnie zaś wskazano, co zupełnie umknęło Wojewodzie D. pod wpływem pisma KSWiK z dnia 29 grudnia 2014 r., że koszty świadczenia usług wodociągowych i kanalizacyjnych obciąża się kosztami inwestycji finansowych ze środków własnych, w tym z kredytów lub pożyczek spłacanych przez przedsiębiorstwo .
Powyższe przepisy zostały trafnie podane w zaskarżonej uchwale jako uzasadniające stwierdzenie, że projekty taryf zostały sporządzone niezgodnie z nimi. Wiadomym jest, że skarżące przedsiębiorstwo uzyskało dotację, czyli bezzwrotne i nieodpłatne przysporzenie, pozwalającą na częściowe sfinansowanie inwestycji w postaci środków trwałych. W majątku skarżącego znalazł się więc ekwiwalent dotacji w postaci określonych środków trwałych. Nie powstały one ze środków własnych skarżącego, do których rozporządzenie nie zalicza dotacji. Wszelkie związane z nimi koszty nie podlegają dlatego rozliczeniu z odbiorcami usług, w tym koszty wynikające z amortyzacji lub wartości umorzenia albo rat kapitałowych. W ocenie Sądu powołanie tych przepisów było wystarczające do podjęcia uchwały o odmowie zatwierdzenia taryf. Przedstawiona odpowiedzi na skargę dodatkowa argumentacja czerpana z przepisów prawa podatkowego na poparcie swoich racji była więc całkowicie zbędna, skoro kwestie powyższe reguluje sama ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków i ww. rozporządzeniu wykonawczym do tej ustawy. Skarżący nie tylko uzyskał częściowy zwrot poniesionych kosztów w postaci dotacji, więc nie powinien domagać się ponownego zwrotu od odbiorców usług, ale ponadto uzyskanie dotacji miało określony wpływ na koszty uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym od osób prawnych (art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. i art. 16 ust. 1 pkt 48 tej ustawy), a w konsekwencji zwiększenie podatku dochodowego. Powiększenie to niewątpliwie zostało uwzględnione przy ustalaniu niezbędnych przychodów przedsiębiorstwa (art. 23 ust. 1g ustawy, § 6 pkt 1b rozporządzenia).
Nie jest istotne, że skarżący nalicza amortyzację od środków trwałych pozyskanych za dotacje zgodnie z ustawą o rachunkowości, lecz że zgodnie z powołanym § 7 ust. 3 i 4 rozporządzenia koszty świadczenia usług wodociągowych i kanalizacyjnych nie mogą obciążać kosztów inwestycji finansowych z dotacji. W kosztach przedsiębiorstwa niewątpliwe należało uwzględnić amortyzację, lecz pomniejszoną o równowartość dotacji. Przedsiębiorstwo, aby być w zgodzie zarówno z przepisami księgowymi jak i przepisami podatkowymi, musi w wielu wypadkach naliczać odrębnie amortyzację dla celów podatkowych i odrębnie dla celów księgowych. Natomiast na potrzeby ustalania taryf przedsiębiorstwo, powinno posługiwać się ściśle przepisami uzzwzoś i rozporządzenia wykonawczego, a więc nie tylko przepisem § 7 ust. 1 pkt 1 (co wyraźnie akcentowane jest w skardze) ale również ust. 4 i 5 tegoż paragrafu.
Z tych względów Sąd uznał, że rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej uchwale nie narusza prawa.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu orzekł na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) jak w sentencji.