Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Krupiński (spr) Asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Idczak Po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2004 r. na rozprawie przy udziale - sprawy ze skargi J. P. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję 2. nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji
Decyzją z dnia [...].,nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz § 10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 65, poz. 294 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, omawiającą stwierdzenia u skarżącego J. P. choroby zawodowej organu słuchu.
W uzasadnieniu, podniesiono że J. P. w okresie od czerwca 1960 r. do marca 1965 r. był operatorem w A. Od listopada 1965 r. do czerwca 2000 r. był ślusarzem remontowym w B, a od kwietnia 1998 r. w C Sp. z o.o. w K. Jak ustalił Powiatowy Inspektor Sanitarny w K. podczas pracy na stanowisku ślusarza był okresowo narażony na hałas o poziomie 79 - 87 dB.
Zbadany został w Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w O. z siedzibą w K. oraz w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. W wyniku badań nie rozpoznano niedosłuchu pochodzenia zawodowego. Dnia 27 lutego 2001 r. Instytut orzekł, iż w wyniku przeprowadzonej diagnostyki audiologicznej obejmującej audiometrię tonalną i impendancyjną (obiektywną) wykazano u badanego niedosłuch obustronnie typu odbiorczego ze średnimi ubytkami słuchu, po odliczeniu poprawki na wiek, 26 dB w uchu prawym i 24 dB w uchu lewym. Instytut orzekł, iż wielkość ubytku słuchu nie powoduje upośledzenia funkcji narządu słuchu w stopniu uzasadniającym rozpoznanie choroby zawodowej. Biorąc powyższe pod uwagę Powiatowy Inspektor Sanitarny w K. decyzją z [...]. odmówił stwierdzenia u J. P. choroby zawodowej narządu słuchu.
Strona odwołała się od tej decyzji do [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego. Nie zgodziła się z danymi dotyczącymi narażenia na hałas podanymi przez Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. Stwierdziła, iż różnią się od danych podanych przez służbę BHIP w zakładzie pracy a opinie obu jednostek, które badały słuch różnią się w zakresie oceny charakteru i wielkości ubytku słuchu. Przedstawiła wynik badania audiometrycznego, któremu poddana została w sierpniu 2001 r., wskazujący na pogorszenie się stanu słuchu. W związku z odwołaniem przeprowadzono postępowanie wyjaśniające w C Sp. z o.o. i ustalono, iż podczas prac z użyciem takich narzędzi jak piła tarczowa, szlifierka elektryczna, szlifierka ręczna strona narażona była na hałas przekraczający normatyw higieniczny (87 - 99 dB) Czas tego narażenia, a zatem i wielkość, zależne były od natężenia i rodzaju prac remontowych. Wielkość narażenia podana przez Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. wynikała z jego przeliczenia na czas ekspozycji. Ustosunkowując się do rozbieżności w ocenach wielkości i charakteru niedosłuchu dokonanych przez Poradnię Chorób Zawodowych w K. i Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. Poradnia wyjaśniła, że różnice te wynikają z faktu, iż wynik badania w Poradni dokonany metodą audiometrii tonalnej został zweryfikowany w Instytucie badaniem obiektywnym metodą audiometrii impedancyjnej, szczególnie przydatnej w różnicowaniu zawodowego uszkodzenia słuchu z głuchotami o innej etiologii. W wyniku tego badania nie rozpoznano u wymienionego schorzenia zawodowego, ze względu na brak upośledzenia funkcji słuchu w stopniu uzasadniającym rozpoznanie choroby zawodowej. Ocena stanu słuchu J. P. dokonana w Instytucie Medycyny Pracy w lutym 2001 r., a zatem po ustaniu narażenia zawodowego wykazała, iż brak jest podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu. Opinia ta wydana została na podstawie całokształtu obserwacji klinicznej, analizy dokumentacji lekarskiej i środowiskowej, wyników szczegółowych badań lekarskich. Stąd brak podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, nawet jeżeli na stanowisku pracy istniały warunki mogące obiektywnie doprowadzić do jej powstania.