Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Kremis (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz, Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski, Protokolant Izabela Krajewska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2008r. sprawy ze skargi J. i S. A. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę
Postanowieniem z dnia 13 maja 2008 r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. na podstawie art. 59 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej powoływany jako ,,k.p.a."), odmówiło S. A. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Burmistrza L. Z. z dnia 17 marca 2008 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia dodatkowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu działki nr [...] położonej w L. Z. przy ul. L.
Z akt sprawy wynika, że przedmiotowa decyzja została doręczona w trybie zastępczym w dniu 20 marca 2008 r. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, iż decyzja została odebrana przez S. A. - syna Skarżącego. W dniu 8 kwietnia 2008 r. wpłynął do Urzędu Miasta i Gminy w L. Z. wniosek S. A. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od decyzji Burmistrza L. Z. Uzasadniając swoją prośbę S. A wyjaśnił, że był bardzo chory, decyzję odebrał jego syn i do tej pory decyzja nie została mu przekazana, a o istnieniu tej decyzji dowiedział się po rozmowie z pracownikiem urzędu. Rozpatrując ten wniosek organ wskazał, że w złożonym w dniu 8 kwietnia 2008 r. wniosku Skarżący nie przedstawił jakichkolwiek, poza słowami dowodów uprawdopodabniających, że uchybienie terminowi do wniesienia odwołania nastąpiło bez jego winy. Organ zauważył, że w sprawie również żona Skarżącego, która była stroną postępowania mogła złożyć w terminie odwołanie. Ponadto wraz z prośbą o przywrócenie terminu Skarżący nie wniósł samego odwołania od decyzji.
Na ostateczne postanowienie Skarżący wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wnosząc w niej o uchylenie zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu wskazał, że zarówno decyzja Burmistrza L. Z. jak i postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wymieniają jako strony postępowania "Państwo J. i S. A." podczas gdy stronami postępowania są J.A. i S. A., co winno zdaniem Skarżącego skutkować wydaniem odrębnych decyzji i odrębnych zawiadomień indywidualnie dla każdej ze stron. Ponadto zarzucił brak prawidłowego doręczenia decyzji, albowiem syn, który odebrał decyzje nie posiadał pełnomocnictwa do odbioru tak istotnego dokumentu.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje :
Zarzuty skargi są nieuzasadnione.
Stosownie do art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; powoływanej dalej jako ,,p.p.s.a.), sąd administracyjny bada legalność skarżonych aktów prawnych, to jest ich zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd administracyjny nie ma uprawnień do merytorycznego rozpoznania sprawy, ma on wyłącznie uprawnienia kasatoryjne. Sąd rozpoznając sprawę nie może zatem zmienić zaskarżonego rozstrzygnięcia a jedynie, uwzględniając skargę, może je uchylić, stwierdzić jego nieważność lub niezgodność z prawem. W przypadku zaś, gdy nie zachodzą okoliczności stanowiące podstawę uwzględnienia skargi wskazane w art. 145 § 1 p.p.s.a. - skarga podlega oddaleniu. Sąd nie posiada również kompetencji do oceny celowości oraz słuszności skarżonego rozstrzygnięcia. Zgodnie zaś z przepisem art. 134 § 1 p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny orzeka w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nawet wówczas, gdy dany zarzut nie zostanie podniesiony w skardze.