Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spraw.), Sędziowie WSA Alicja Palus, WSA Anna Siedlecka, Protokolant Katarzyna Grott, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi H. i W.Ch. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie samowoli budowlanej dokonanej w L. w budynkach przy ul. [...] oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Nr [...], podjętą na podstawie art. 149 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla miasta L., po rozpatrzeniu wniosku W.Ch., odmówił wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie cyt. "samowoli budowlanej dokonanej w L. w budynkach przy ul. [...] przez Spółkę A, zakończonej decyzjami ostatecznymi pozwolenia na użytkowanie budynku przy ul. [...] w L., wydanymi przez PINB dla miasta L. tj.:
1. Nr [...] z dnia [...] dot. odbioru: I, II, III piętro, poddasze wyższe, klatka schodowa z windą, wejście do budynku od strony ul. [...], parking z wyłączeniem części dostawczej,
2. Nr [...] z dnia [...] dot. odbioru parteru budynku na oddział instytucji finansowej,
3. Nr [...] z dnia [...] dot. odbioru pomieszczeń piwnicy na kawiarnię.
W uzasadnieniu tejże decyzji organ stwierdził, iż nie zachodzą przesłanki zawarte w art. 145 § 1 pkt 1-8 k.p.a., które mogłyby stanowić podstawę prawną wszczęcia postępowania w sprawie udzielonego pozwolenia na użytkowanie w/w budynku, bowiem w tym postępowaniu stroną postępowania, w rozumieniu przepisów art. 28 k.p.a., jest wyłącznie inwestor (art. 56, 57 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane).
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł W.Ch., domagając się jej uchylenia jak i decyzji organu I instancji w niej wymienionych. Uzasadniając odwołanie, strona wskazała, iż w dniu 14 lipca 2003 r. w budynku przy ul. [...], w którym skarżący posiadają 26% własności, nastąpiła katastrofa budowlana. Budynek rozpadł się na dwie duże części w świetle klatki schodowej oraz popękały inne jego ściany. Na miejscu stwierdzono, że katastrofa ta została spowodowana przez Spółkę A, która bez ważnego pozwolenia na budowę i ich zgody, a także bez zawiadomienia o robotach, wykonywała ze swojej piwnicy podcinanie ściany skarżących. Pozwolenie z dnia [...] (znak [...]), wydane przez Prezydenta Miasta L., zostało ostatecznie zatwierdzone 18 lipca 2003 r. przez Wojewodę D., pismem nr [...] i zaczęło obowiązywać od 26 lipca 2003 r., a dotyczyło wyłącznie budynku Spółki przy ul. [...]. W jego treści był wyraźny zakaz wchodzenia na teren skarżących - jak zacytowała strona: "Inwestor może jedynie realizować zamierzenie na terenie, do którego ma prawo, czyli wykazał się prawem do dysponowania na cele budowlane, a tym obszarem są działki [...] i [...] w obrębie T., przynależne do budynku przy ul. [...].". Prowadzonych przez Spółkę od maja 2003 r. robót nie można zaliczyć - zdaniem strony - do porządkowania czy przygotowania terenu budowy, gdyż w tym czasie nastąpiła wymieniona katastrofa budowlana i inne drobniejsze uszkodzenia budynku skarżących. Wszystkie roboty były prowadzone bez żadnych zabezpieczeń dla skarżących, ich budynku, jak i przechodniów. Była to więc typowa samowola budowlana, sprowadzająca powszechne zagrożenie i niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia ludzi oraz powodująca znaczne szkody materialne w budynku skarżących. Inwestor działał więc wbrew wyraźnym nakazom i przepisom Prawa budowlanego, a to: art. 28 ust. 1, art. 50 ust. 1 pkt 1, 2 i 4, art. 47 ust. 1, art. 42 ust. 2 pkt 3 oraz kodeksu karnego: art. 163 § 1 pkt 2 i art. 164 § 1.