W badanej sprawie za pozbawione podstaw prawny należy uznać zaprezentowane przez organ I instancji stanowisko o niedopuszczalności korzystania, do czasu wybudowania sieci wodociągu miejskiego, z własnej studni. Pomimo wcześniejszego uchylenia decyzji lokalizacyjnej nadal organ nie wykazał w uzasadnieniu decyzji odmownej, a jedynie orzekł a priori, że przewidywane przez inwestora uzbrojenie terenu będzie niewystarczające dla funkcjonowania planowanego budynku jednorodzinnego. Nie można przy tym abstrahować od tego, że budowa sieci wodociągowej (podobnie zresztą jak i sieci kanalizacyjnej) ze względów na specyfikę lokalną może być nieuzasadniona zarówno ze względów technicznych, jak i ekonomicznych. W takim przypadku wskazane wyżej przepisy szczególne zawarte w r.w.t.b. określają możliwość alternatywnego zaopatrzenia w media, co zresztą dopuścił organ lokalizacyjny w przypadku bezodpływowego zbiornika na nieczystości. Nie można bowiem nie zauważyć, że z powołaniem się na te same przepisy prawa organ lokalizacyjny zgodził się, aby w przypadku spornej inwestycji ścieki do czasu realizacji gminnej sieci kanalizacji sanitarnej mogły być odprowadzane do bezodpływowego zbiornika na nieczystości ciekłe, których dalszy odbiór zapewniony został przez zakład usług komunalnych, zgodnie z pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r. Zauważyć zatem wypada, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2012 r. poz. 199 ze zm.), właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub, w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełniające wymagania określone w przepisach odrębnych. Cytowany przepis expressis verbis dopuszcza odprowadzanie ścieków do bezodpływowego zbiornika, zatem i trudno w konsekwencji twierdzić, że brak sieci kanalizacyjnej oraz umowy o jej wykonanie pozwala na wydanie decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy.
Powołując się na dopuszczalną w tym miejscu analogię nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu lokalizacyjnego ograniczającym kompetencję do określenia w decyzji o warunkach zabudowy wyłącznie do zaopatrzenia w wodę z sieci wodociągowej. Taka interpretacja przepisów w wypadku wielu terenów prowadziłaby de facto do wprowadzenia zakazu wznoszenia nowych zabudowań bez formalnych i prawnych podstaw.
W przekonaniu Sądu organ i instancji, wobec planowanego przez inwestora sposobu zaopatrzenia terenu inwestycji w wodę, oceniając możliwość planowanej inwestycji pod kątem spełnienia warunku z art. 61 ust. 1 pkt 3 u.p.z.p., winien był zwrócić się do wnioskodawcy o uzupełnienie wniosku poprzez złożenie dokumentów potwierdzających spełnienie warunku zapewnienia możliwości korzystania z własnego ujęcia wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Skoro organ lokalizacyjny nie mógł oczekiwać od wnioskodawcy przedstawienia promesy przyłączenia do sieci wodociągowej, winien uwzględnić okoliczności potwierdzające bądź to istnienie już studni spełniającej wymogi budowlane i sanitarne, bądź też potwierdzające możliwość wykonania na przedmiotowej działce indywidualnego ujęcia wody, czego najlepszym wyrazem byłoby przedstawienie odpisu skutecznego zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno- budowlanej robót budowlanych polegających na wykonaniu studni (obudowy ujęcia wód podziemnych). Ponownie trzeba zaakcentować, iż w badanej sprawie organ I instancji dokonał wadliwej interpretacji przepisów prawa materialnego, i pomimo jednoznacznych wskazań dokonanych w decyzjach kasacyjnych Kolegium, z góry wykluczył dla spornej inwestycji możliwość ujęcia wody ze studni głębinowej.
Na marginesie rozważań warto zwrócić jednakże uwagę, iż nawet w sytuacji złożenia przez wnioskodawcę uzupełniających materiałów, może się okazać, że nie zostanie spełniony warunek zapewnienia możliwości korzystania z indywidualnego ujęcia wody, a tym samym i wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy, jeżeli na podstawie aktualnej dokumentacji geologicznej i sanitarnej dowiedzione zostanie, że na terenie objętym wnioskiem brak jest odpowiednich zasobów wody albo jest ona niezdatna do spożycia przez ludzi.
Mając na względzie powyższe rozważania, na podstawie art. 151 u.p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku.