Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: specjalista Izabela Szczerbińska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 r. sprawy ze skargi J.P. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości oddala skargę w całości.
Zaskarżoną decyzją Wojewody D. z dnia [...] r. (nr [...]), przywołując w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 kpa, po rozpoznaniu odwołania J.P., utrzymano w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] r. nr [...] orzekającą o niezbędności wejścia przez R.J. na teren sąsiedniej nieruchomości przy al. [...] we W., dz. nr 81/4 AM - 4, obręb Z., stanowiącej współwłasność J.P. i M.P.-C., w celu wykonania robót budowlanych nakazanych decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla m. W. nr [...] z dnia [...] r.
Na uzasadnienie organ wskazał, że w związku z wpływem w dniu 15 września 2016 r. do Prezydenta W. pisma R.J. z żądaniem wydania pozwolenia na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości, celem wykonania robót nakazanych opisaną wcześniej decyzją organ pierwszej instancji, po przeprowadzeniu postępowania, uwzględnił wniosek. Organ ustalił, że decyzja organu nadzoru budowlanego, nakazująca wnioskodawcy usunięcie nieprawidłowości w stanie technicznym budynku gospodarczego jest ostateczna, a sąd administracyjny w sprawie II SA/Wr 575/16 odmówił wstrzymania decyzji nakładającej opisany obowiązek. Ponadto organ pierwszej instancji ustalił, że inicjator postępowania wysłał do współwłaścicielek nieruchomości sąsiedniej pismo z wnioskiem o umożliwienie wejścia na ich działkę, celem wykonania robót budowlanych, nakazanych w ostatecznej decyzji. W piśmie tym strona wyznaczyła uczestniczkom postępowania 3 dniowy termin na ustosunkowanie się do treści pisma, a ponieważ termin ten upłynął 25 sierpnia 2016 r., zwróciła się do organu. Dalej organ w motywach zauważył, że budynek gospodarczy, którego dotyczy decyzja ostateczna znajduje się na granicy działek i wykonanie nakazanych robót nie jest możliwe bez wejścia na teren działki uczestniczek postepowania. Organ omówił przesłanki ustawowe jakimi winien kierować się prezydent przy rozpoznawaniu złożonego wniosku i doszedł do przekonania, że przesłanki normatywne po stronie wnioskodawcy zostały spełnione. Odnosząc się zaś do argumentów podniesionych w odwołaniu wojewoda wskazał, że z akt organu pierwszej instancji wynika, iż przed złożeniem wniosku skarżący próbował uzyskać zgodę na wejście na teren nieruchomości uczestniczek bezskutecznie, a okoliczności dotyczące zabezpieczenia naprawienia szkód należą do prawa cywilnego.
W osnowie decyzji organu pierwszej instancji wskazano, jako podstawę prawną jej wydania art. 47 ust. 2 Prawa budowlanego (t. j. Dz. U. z dnia 8 marca 2016 r. poz. 290, ze zm.); orzeczono o niezbędności wejścia na tren sąsiedni określając jednocześnie granice dotyczące uprawnień oraz warunki korzystania z sąsiedniej nieruchomości.
Skargę na ostateczną decyzję do sądu administracyjnego złożyła uczestniczka postępowania - J.P.. W skardze podniesiono naruszenie prawa materialnego, a to art. 47 ust. 2 ustawy Prawo budowlane przez błędne jego zastosowanie, tj. przyjęcie, że w rozpoznawanej sprawie spełnione zostały przesłanki do wydania kwestionowanej decyzji oraz przepisów prawa procesowego, a to art. 7, 77 § i 80 kpa, poprzez brak podjęcia wszystkich czynności niezbędnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, w zw. z art. 107 § 3 kpa, poprzez nienależyte ustalenie stanu faktycznego sprawy i sporządzenie uzasadnienia decyzji nieodpowiadającego przepisom prawa i niespełniającego podstawowej funkcji poprzez uzasadnienie decyzji w części pozytywnej i przekonanie strony, że jej stanowisko zostało rzeczywiście wzięte pod uwagę. Naruszenie przepisów art. 10, 61 § 4, 73, 78 i 81 kpa, poprzez nieprawidłowe stosowanie przepisów, dotyczących procesowych uprawnień uczestników postępowania. Wskazując na podane uchybienia strona skarżąca wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji, za zasądzeniem na jej rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu skarga podnosi zarzuty zbieżne z odwołaniem. Zdaniem pełnomocnika strony skarżącej (wbrew odmiennemu stanowisku organów) w sprawie nie wystąpiły przesłanki do wydania decyzji w trybie art. 47 § 2 Prawa budowlanego. Inwestor zwrócił się do uczestniczek w istocie z ultimatum, że daje im jedynie 3 dni na ewentualny sprzeciw na wejście na ich posesję, a jego brak uzna za zgodę. Pismo z informacją o podjęciu decyzji po zapoznaniu się w sposób szczegółowy z zakresem robót uczestniczki przesłały i przesyłka skierowana do inwestora została dwukrotnie awizowana i pozostawiona w placówce pocztowej do dnia 7 września 2016 r. W tej sytuacji - zdaniem autora skargi - podjęta decyzja jest co najmniej przedwczesna. Strona podnosi, że organ nie wypełnił obowiązków ustawowych w zakresie zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu począwszy od braku zawiadomienia o wszczęciu postępowania, po informowaniu o przeprowadzeniu poszczególnych dowodów, po budowanie zaufania obywateli do organów państwa, a także wprowadzanie do postępowania zasady przekonywania. Zdaniem skarżącej była ona pozbawiona czynnego udziału w postępowaniu, co stanowi przesłankę do wznowienia postępowania, a już sama ta okoliczność prowadzi do nieważności kontrolowanego postępowania, w konsekwencji czego decyzja musi być wyeliminowana z obrotu prawnego.