W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 listopada 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Mieczysław Górkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA - Anna Siedlecka Sędzia NSA - Julia Szczygielska (sprawozdawca) Protokolant: Magdalena Domańska - Byskosz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Wojewody D. na uchwałę Rady Gminy w W. z dnia 5 kwietnia 2006 r. Nr XLV/271/2006 w przedmiocie okresowego obniżenia ceny wody dla odbiorców wsi O. I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana; III. zasądza od Gminy W. na rzecz Wojewody D. kwotę 240 zł /dwieście czterdzieści złotych/ tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
W dniu 24 listopada 2005 r. Nr XXXIX/237/2005 Rada Gminy w W., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt. 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 24 ust. 1-3 i ust. 6 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (Dz. U. nr 72, poz. 747 ze zm.), podjęła uchwałę w sprawie zatwierdzenia taryfy cen wody i odprowadzenia ścieków sporządzonej przez Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej na 2006 r.
W dniu 5 kwietnia 2006 r. Nr XLV/271/2005 Rada Gminy w W., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt. 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 4 ust. 1 pkt.2 ustawy z dnia 29 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r., Nr 9, poz. 43 ze zm.), podjęła uchwałę w sprawie okresowego obniżenia ceny wody dla odbiorców wsi O.
W § 1 powyższej uchwały postanowiono:
"obniżyć o 50% cenę wody, tj. do kwoty 1,125 zł za 1 m3 (cena netto) za II kwartał 2006 r. uchwaloną uchwałą Rady Gminy w W. z dnia XXXIX/237/2005 z dnia 24 listopada 2005 r. dla odbiorców wsi O. korzystających z dostawy wody z ujęcia wodnego w M."
Skargę na powyższą uchwałę, na podstawie art. 93 ustawy o samorządzie gminnym, złożył Wojewoda D. wnosząc o stwierdzenie jej nieważności z uwagi na istotne przy wydaniu uchwały naruszenie art. 24 ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków. Organ nadzoru zauważył, iż wskazana w podstawie uchwały ustawa o gospodarce komunalnej nie może mieć zastosowania do regulowania kwestii cen wody, bowiem kwestię zaopatrzenia w wodę reguluje ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, będąca regulacją szczególną w stosunku do ustawy o gospodarce komunalnej.
Wojewoda wskazał, iż zgodnie z ustawą o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę określa, na okres jednego roku, przedsiębiorstwo wodno - kanalizacyjne (por. art. 20 ust. 1 ustawy) i taryfy te podlegają zatwierdzeniu w drodze uchwały rady gminy (art. 24 ust. 1 ustawy). Organ nadzoru podniósł, iż ustawa ta w sposób wyczerpujący reguluje zasady i warunki zaopatrzenia w wodę, w tym również kwestię odpłatności za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków. Dodał, iż ustawa ta, jako lex specialis wyklucza możliwość stosowania przepisów ustawy o gospodarce komunalnej. Wojewoda zaznaczył, iż rada gminy może dla poszczególnych taryfowych grup odbiorców usług różnicować ceny i stawki opłat określone w taryfie na podstawie udokumentowanych różnic kosztów zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, jednakże może to zrobić jedynie na podstawie ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (art. 20 ust. 3 ustawy). Organ nadzoru podkreślił, iż realizując kompetencję organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu, w tej sytuacji odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym, a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa. Wojewoda wywiódł, iż zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym i naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji, tj. normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny i jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Organ nadzoru stwierdził, że jeśli organ stanowiący wychodzi poza wytyczne zawarte w upoważnieniu mamy do czynienia z przekroczeniem kompetencji, co musi skutkować zastosowaniem środków nadzorczych.