Po myśli zaś art. 151 powyższej ustawy w razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala.
Mając na uwadze powyżej wskazane kryterium legalności Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, iż zaskarżone postanowienie nie może być kwestionowane i z tego też względu skarga nie może być uwzględniona.
W niniejszej sprawie kwestię sporną stanowi stwierdzenie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. niedposzczalności odwołania wniesionego przez A. i F. G. od decyzji Wójta Gminy N. z dnia [...] r. orzekającej o rozgraniczeniu nieruchomości, stanowiącej własność skarżących. Z takim stanowiskiem organu nie zgodzili się jednak skarżący, podnosząc, iż w złożonym odwołaniu kwestionują procedurę administracyjną i z tego też powodu żądają uchylenia powyższej decyzji, wskazując jednocześnie, że postanowienia art. 33 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie odbierają stronie możliwości złożenia odwołania od decyzji administracyjnej z przyczyn innych niż niezadowolenie z ustalenia przebiegu granicy.
W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, z powyższym stanowiskiem strony skarżącej nie sposób się zgodzić.
Stosownie do postanowień art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne rozgraniczenie nieruchomości ma na celu ustalenie przebiegu ich granic przez określenie położenia punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie oraz sporządzenie odpowiednich dokumentów. Rozgraniczeniu podlegają, w miarę potrzeby, wszystkie albo niektóre granice określonej nieruchomości z przyległymi nieruchomościami lub innymi gruntami (art. 29 ust. 2). Rozgraniczenia nieruchomości dokonują zaś wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) oraz, w wypadkach określonych w ustawie sądy. Zgodnie zaś z art. 30 ust. 1 powyższej ustawy wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) przeprowadzają rozgraniczenie nieruchomości z urzędu lub na wniosek strony.
Z kolei, po myśli art. 33 tejże ustawy wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje decyzję o rozgraniczeniu nieruchomości, jeżeli zainteresowani właściciele nieruchomości nie zawarli ugody, a ustalenie przebiegu granicy nastąpiło na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron. Wydanie decyzji poprzedza:
1) dokonanie przez wójta, burmistrza (prezydenta miasta) oceny prawidłowości wykonania czynności ustalenia przebiegu granic nieruchomości przez upoważnionego geodetę oraz zgodności sporządzonych dokumentów z przepisami; w wypadku stwierdzenia wadliwego wykonania czynności upoważnionemu geodecie zwraca się dokumentację do poprawy i uzupełnienia;
2) wyłączenie dokumentacji technicznej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.
Jednakże strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy może żądać w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, przekazania sprawy sądowi (art. 33 ust. 3 cyt. Ustawy).
Z powyżej opisanych regulacji normatywnych wynika więc, iż od decyzji w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości nie przysługuje odwołanie, które stanowi podstawowy środek zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym zarówno ze względu na krąg decyzji administracyjnych podlegających zaskarżeniu, jak i na szerokie podstawy zaskarżenia umożliwiające kwestionowanie zarówno legalności jak i zasadności decyzji (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2006, s. 570). Jednakże mając na względzie art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r., stanowiący, iż każda ze stron ma prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, a wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa, prawodawca ustanowił wprost w art. 33 ust. 3 Prawa geodezyjnego i kartograficznego uprawnienie dla strony niezadowolonej z decyzji w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości do żądania w zakreślonym ustawą terminie przekazania sprawy sądowi. Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, w wyroku z dnia 28 kwietnia 2009r. (sygn. akt IISA/Ke 109/09), podzielonym przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę przepis z art. 33 ust. 3 należy pojmować jako lex specialis w stosunku do przepisów KPA dotyczących odwołań od decyzji. Zasadnym jest także wskazanie, iż literaturze przedmiotu przyjmuje się, iż powyższe "żądanie przekazania sprawy sądowi jest środkiem bezwzględnie anulacyjnym, a nie jedynie suspensywnym, jak odwołanie w trybie instancji. Anulacja dotyczy jednak tylko tej części decyzji, która została zaczepiona; w pozostałej części osiąga ona procesowe i materialnoprawne skutki decyzji ostatecznej" (por. J. Gudowski, Droga sądowa w sprawach o rozgraniczenie nieruchomości (na tle prawa geodezyjnego i kartograficznego), w: Przegląd Sądowy z 1995, Nr 2, poz. 68, LEX Nr 9216).
Mając zatem powyższe na względzie Sąd nie miał wątpliwości, iż jedynym środkiem umożliwiającym zaskarżenie decyzji w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości jest żądanie przekazania sprawy sądowi powszechnemu, w konsekwencji czego decyzja taka traci moc wiążącą, a zatem nie zyskuje ani procesowych, ani materialnoprawnych skutków decyzji ostatecznej. Wbrew twierdzeniom strony, nie przysługuje im prawo wniesienia odwołania, a zatem za zgodne z przepisami prawa należy uznać postanowienie Kolegium stwierdzające niedopuszczalność odwołania wniesionego przez A. i F. G.
Konkludując, uznać należy, iż w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynika sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, czy też innego naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a tylko takie uchybienia uprawniają sąd administracyjny do wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwego aktu administracyjnego.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd - na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - oddalił skargę.