Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek (spr.) Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant Z-ca Kierownika Sekretariatu Wydziału II Kinga Jezierska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 marca 2015r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Gminy Świdnica z dnia 27 sierpnia 2014 r. nr LXI/519/2014 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Komorów w Gminie Świdnica I. stwierdza nieważność § 22 ust. 1 pkt 1 lit. a tiret trzecie oraz § 27 pkt 43 lit. c; § 23 ust. 1 pkt 5; § 23 ust. 1 pkt 9, § 27 pkt 46 lit. b we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę", § 27 pkt 47 lit. a we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę", § 27 pkt 57 lit. b we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę mieszkaniową", § 27 pkt 58 lit. b we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę mieszkaniową", § 27 pkt 59 lit. a we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę mieszkaniową", § 27 pkt 60 lit. a we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę usługową" zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w zakresie określonym w punkcie I; III. zasądza od Gminy Świdnica na rzecz Wojewody Dolnośląskiego kwotę 240zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Na sesji w dniu 27 sierpnia 2014 r. Rada Gminy Świdnicy podjęła uchwałę nr LXI/519/2014 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Komorów w Gminie Świdnica.
Skargę na powyższą uchwałę, na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (dalej u.s.g.) wniósł Wojewoda Dolnośląski, kwestionując ją w części obejmującej:
1/ § 22 ust. 1 pkt 1 lit.a tiret trzecie oraz § 27 pkt 43 lit.c - z powodu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U z 2012 r. poz. 647 ze zm. - dalej u.p.z.p.) oraz z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587 - dalej rozporządzenie M.I) w związku z art. 29 ustawy z dnia 21 marca 1981 r. o drogach publicznych (Dz.U z 2013 r. poz. 260 - dalej u.d.p);
2/ § 23 ust. 1 pkt 5 - z powodu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w związku z art. art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2013 r. poz. 1399 ze zm. - dalej u.c.p.g);
3/ § 23 ust. 1 pkt 9, § 27 pkt 46 lit.b we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę", § 27 pkt 47 lit.a we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę", § 27 pkt 57 lit.b we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę mieszkaniową", § 27 pkt 58 lit.b we fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę mieszkaniową",§ 27 pkt 59 lit.a fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę mieszkaniową", § 27 pkt 60 lit.a fragmencie "rezerwa terenu pod zabudowę usługową" - z powodu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.
Uzasadniając postawione wyżej zarzuty, Wojewoda wskazał, że w § 22 ust. 1 pkt 1 lit.a tiret trzecie uchwały ustanowiono zakaz lokalizacji nowych zjazdów na drogę krajową KD-GP. Natomiast w § 27 pkt 43 lit.c, zawierającym szczegółowe ustalenia dla terenu A.4U, zakazano zjazdu z tego terenu do drogi KD-Z. Zdaniem Wojewody, Rada Gminy wprowadzając powyższe zapisy naruszyła ustawowe prerogatywy zarządcy drogi w zakresie rozstrzygania spraw dotyczących zjazdu na drogi publiczne, które powinny być rozpatrywane wyłącznie na zasadach i w trybie określonym przepisami ustawy o drogach publicznych. Argumentując powyższe stanowisko, skarżący podniósł, że ww. akt w sposób szczegółowy określa zadania i kompetencje organu pełniącego funkcję zarządcy drogi. Z art. 29 ust. 1 ustawy o drogach publicznych dla właściciela nieruchomości wynika obowiązek uzyskania zezwolenia zarządcy drogi - w formie decyzji administracyjnej - na lokalizację lub przebudowę zjazdu z nieruchomości na drogę publiczną. Natomiast budowa lub przebudowa zjazdów dotychczas istniejących w związku z budową lub przebudową drogi należy do zarządcy drogi. Organ stwierdził, że z woli ustawodawcy, kwestie lokalizacji zjazdu z drogi publicznej rozstrzygane są w drodze decyzji administracyjnej przez zarządcę drogi a nie w procedurze planistycznej w formie aktu prawa miejscowego przez radę gminy. Ustawa o drogach publicznych zawiera odrębną i szczególną względem u.p.z.p regulację, przyznającą kompetencję w tym względzie, na zasadzie wyłączności zarządcy drogi i ustalając, że decyzja administracyjna jest wyłączną formą rozstrzygania o tej kategorii sprawach. Organ nadzoru zwrócił uwagę na uznaniowy charakter opisanego rodzaju zezwolenia wywodząc, że żaden przepis prawa nie może obligować zarządcy drogi do podjęcia określonej treści rozstrzygnięcia. Źródła ograniczenia tego uznania nie mogą stanowić także przepisy (w tym akty prawa miejscowego) z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem Wojewody, związanie zarządcy drogi treścią planu miejscowego skutkowałby także bezprzedmiotowością regulacji art. 29 u.d.p., co byłoby jednoznaczne z nieuprawnionym przesunięciem kompetencji ustawowych z zarządcy drogi na radę gminy. Reasumując, skarżący stwierdził, że zakres treściowy planu miejscowego określony przepisem art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz 4 pkt 9 rozporządzenia M.I, nie może oznaczać dowolności regulacji w tym przedmiocie. Rada zobowiązana jest do przestrzegania granic udzielonej jej normy kompetencyjnej, ograniczonej zakresem zadań i kompetencji innych organów.