Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca) Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant Z-ca Kierownika Sekretariatu Kinga Jezierska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 lutego 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w [...] na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenie ścieków stwierdza, że zaskarżona uchwała w części stanowiącej tabelę 3 w załączniku nr 1 ustalająca stawki opłat za przyłączenie do urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych, wydana została z naruszeniem prawa.
Prokurator zaskarżył uchwałę podjętą przez organ (art. 32 p.p.s.a.) na wniosek wójta, w części ustalającej wysokość opłaty za przyłączenie do urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa, a wynikającej z kosztów przeprowadzenia prób technicznych przyłącza wybudowanego przez odbiorcę usług.
Zarzucając naruszenie art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875) i art. 24a ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2017 r., poz. 328) wskutek ustanowienia opłat bez upoważnienia ustawowego, skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w tej części, to jest w zakresie tabeli 3 pkt 1 i 2 załącznika nr 1.
W uzasadnieniu skargi uznał uchwałę za akt prawa miejscowego.
Upoważnienia ustawowego do wprowadzenia tej daniny publicznej nie stanowił w szczególności § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie taryf (Dz. U. Nr 127, poz. 866) jako w tej części niekonstytucyjny (wyrok III SA/Kr 91/17). Nałożenie kwestionowanego świadczenia jest sprzeczne z art. 84 Konstytucji. Nie stanowią upoważnienia ustawowego w szczególności art. 15 w związku z art. 3 ust. 1 powołanej ustawy i art. 7 ust. 1 pkt 3 u.s.g.
Prokurator powołał liczne orzecznictwo sądowe, że upoważnienie takie nie wynika również z ustawy o gospodarce komunalnej.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Organ akcentował różnicę pomiędzy zatwierdzeniem taryfy (art. 24 ustawy) a ustaleniem cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (art. 24a ustawy). Nie było przeszkód do uwzględnienia w tych ramach opłaty przyłączeniowej. Organ nie miał podstaw do niestosowania § 5 pkt 7 rozporządzenia. Zgodnie z art. 24a organ uwzględnił planowane koszty działalności przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego (por. uchwała III SZP 2/16).
Dla oceny prawnej uchwały nie ma znaczenia orzecznictwo sądowe na tle art. 24 ustawy.
Według organu uchwała nie stanowi aktu prawa miejscowego (por. wyrok I SA/Bd 970/17). Organ twierdził, że gdyby uchwała była aktem prawa miejscowego, to byłaby nieważna w całości z uwagi na przepis uchwały o jej wejściu w życie z dniem podjęcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Nie wiadomo dlaczego wszyscy upierają się, aby uchwały w sprawie zatwierdzenia taryf jednoznacznie przyporządkować do aktów prawa miejscowego albo aktów niestanowiących prawa miejscowego. Z reguły dany rodzaj uchwał kwalifikuje do aktów prawa miejscowego ustawodawca i są one nimi wówczas, o ile nawet interpretatorzy wybrzydzają, że akurat ten rodzaj uchwał nie posiada doktrynalnych cech takiego aktu. Powszechnie przyjmuje się, że w razie milczenia ustawodawcy o przynależności konkretnej uchwały do aktów prawa miejscowego decyduje jej zgodność z wzorcem takiego aktu, opracowanym w nauce prawa. Nie wiadomo, dlaczego tego trafnego poglądu nie odnosi się do omawianego rodzaju uchwał. Przykładowo uchwała zatwierdzająca taryfy i przedstawiona w wyroku II SA/Kr 1073/18 niewątpliwie posiadała cechy aktu prawa miejscowego. Zapewne zaś uchwały z tego rodzaju oceniane w sprawach V SA/Wa 2592/16, I SA/Ke 229/17 lub II SA/Wr 41/12, a także powołane w wyroku II SA/Kr 1000/14, takich cech nie posiadały. Można wzmiankować, że nieprzypisanie danej uchwale z tego rodzaju uchwał cechy aktu prawa miejscowego może mieć istotne znaczenie dla dopuszczalności skargi prokuratora (patrz art. 9 pkt 3 i art. 17 ust. 2 ustawy nowelizującej p.p.s.a. z dnia 12 maja 2017 r. Dz. U. poz. 935 oraz porównanie art. 53 § 3 p.p.s.a. w poprzednim brzmieniu i nowego § 3 art. 53 p.p.s.a.), chociaż ten skutek procesowy nie zawsze bywa dostrzegany (wyrok II SA/Ol 961/17).