Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Kremis Sędziowie: Sędzia WSA Alicja Palus - sprawozdawca Sędzia NSA Julia Szczygielska Protokolant: Asystent sędziego Paweł Czyszkowski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 15 września 2011 r. nr XVI/284/11 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie alei Generała J. H. i ulicy Ojca Beyzyma we Wrocławiu I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie § 7 ust. 2; II. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w części wskazanej w punkcie I wyroku; III. zasądza od Gminy Wrocław na rzecz strony skarżącej kwotę 240,00 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.
Uchwałą z dnia 15 września 2011 r. Nr XVI/284/11 podjętą na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) i art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 1001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) w związku z uchwałą Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 9 września 2010 r. Nr LIV/1604/10 w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie alei Generała J. H. i ulicy Ojca Beyzyma we Wrocławiu (Biuletyn Urzędowy Rady Miejskiej Wrocławia Nr 8, poz. 261), Rada Miejska Wrocławia uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w rejonie alei Generała J. H. i ulicy Ojca Beyzyma we Wrocławiu.
W poszczególnych rozdziałach tego aktu Rada Miejska przyjęła: przepisy ogólne (rozdział 1), ustalenia dla całego obszaru objętego planem (rozdział 2), ustalenia dla terenów (rozdział 3), przepisy końcowe (rozdział 4).
Uchwała zgodnie z wymogiem wynikającym z art. 20 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w terminie określonym w art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, wcześniej powoływanych, została przedłożona Wojewodzie Dolnośląskiemu jako właściwemu organowi nadzoru, który w ustawowym terminie nie podjął rozstrzygnięcia nadzorczego.
Wobec wątpliwości, co do zgodności z prawem opisanego wcześniej aktu planistycznego Wojewoda Dolnośląski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 50 § 2, art. 52 § 2 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.
W skardze zwrócił się o stwierdzenie nieważności § 7 ust. 2 uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 15 września 2011 r. Nr XVI/284/11 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie alei Generała J. H. i ulicy Ojca Beyzyma we Wrocławiu z powodu istotnego naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzednio powoływanej, w związku z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z art. 31 oraz 32 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.) oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.
Uzasadniając wniosek kasacyjny Wojewoda Dolnośląski wyjaśnił m.in., że treścią § 7 ust. 1 przedmiotowej uchwały ustalona została strefa ochrony konserwatorskiej zabytków archeologicznych obejmująca cały obszar objęty planem, a ustaleniem przyjętym w § 7 ust. 2 tej uchwały nakazano ponadto na obszarze objętym gminną ewidencją zabytków przeprowadzić badania archeologiczne w zakresie określonym przez właściwe służby ochrony zabytków.
Następnie organ nadzoru wskazał, że w myśl art. 7 pkt 4 i art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jedną z form ochrony zabytków są ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W planie ustala się. w zależności od potrzeb, strefy ochrony konserwatorskiej obejmujące obszary, na których obowiązują określone ustaleniami planu ograniczenia, zakazy i nakazy, mające na celu ochronę znajdujących się na tym obszarze zabytków. Kompetencja ta ściśle koresponduje z art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w myśl którego w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej.