Analiza przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /art. 1 ust. 1 i art. 6 - Dz.U. nr 112 poz. 1198/ wskazuje na to, iż wnioskiem w świetle przedmiotowej ustawy może być objęte jedynie pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Wniosek ten nie może być postulatem o wszczęcie postępowania w jakiejś innej sprawie np. cywilnej czy karnej, ani nie może dotyczyć przyszłych działań organu w sprawach indywidualnych.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Teresy G. i Haliny G. na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie udzielenia informacji publicznej - oddala skargę.
Stan sprawy przedstawiał się następująco. W dniu 2 stycznia 2002 r. Teresa G. i Halina G. wystosowały pismo do Prezesa Rady Ministrów na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/ żądając odpowiedzi /informacji/ na dwa pytania:
1. Czy w Kancelarii Premiera znajdują się dokumenty załączone do ich pism z dnia 30 listopada 1999 r. i 9 maja 2000 r. a jeśli tak, to jaki nadano im numer /znak/.
2. Który z pracowników Kancelarii Premiera ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną w trybie Kpa i karną za niedopełnienie obowiązków służbowych w przedmiotowej sprawie, a także czy Premier B. wiedział o tej sprawie, czy wydał polecenie służbowe zakazujące czynności administracyjnych w tej sprawie i czy dał wolną rękę przestępcom oraz czy wydał polecenie nakazujące prokuratorom rozstrzygnięcie sprawy odpowiedzialności karnej pracowników Premiera.
Jednocześnie spytały co się dzieje z ich pismami z 6 i 8 grudnia 2001 r. Dołączyły przy tym pisma do Ministra Sprawiedliwości - Prokuratora Generalnego prosząc Premiera o zobowiązanie go do odpowiedzi.
Wskazały, że sprawa ma charakter publiczny, dotyczy wysokich funkcjonariuszy i jest zarejestrowana w Trybunale w Strassburgu.
W dniu 16 stycznia 2002 r. wniosły następnie zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.
W dniu 17 stycznia 2002 r. uzupełniły wniosek o udzielenie informacji na piśmie, czy został o sprawie poinformowany Premier M., dlaczego nie podjął żadnej decyzji, a jeśli nie uzyskał tej wiadomości to dlaczego nie został poinformowany.
W dniu 26 marca 2002 r. Departament Kontroli Skarg i Wniosków Kancelarii wyjaśnił, że obecny i poprzedni premier nie byli osobiście poinformowani o treści pism, są one bowiem zgodnie z regulaminem organizacyjnym kierowane do Departamentu Kontroli Skargi i Wniosków. Wskazano, że Premier B. nie wydał polecenia w tych sprawach, podano też numer zarejestrowania wskazanych pism. Podkreślono, że merytoryczne rozpatrzenie wniosków należy do organów ścigania.
W dniu 24 stycznia 2002 r. Teresa G. i Halina G. złożyły skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na bezczynność Prezesa Rady Ministrów żądając jego zobowiązania do dokonania w trybie art. 26 ustawy o NSA czynności w postaci informacji. Powołały się przy tym na swój wniosek z dnia 2 stycznia 2002 r. na który nie uzyskały odpowiedzi.
W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie. Wskazał, iż odpowiedź skarżącym została udzielona 22 lutego 2002 r. i 26 marca 2002 r. Fakt jej opóźnienia nie miał wpływu na załatwienie wniosku.
W piśmie procesowym skarżące podniosły, iż pismo z dnia 26 marca 2002 r. nie stanowiło całości odpowiedzi. Nie wskazano, który z pracowników kancelarii ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną, karną czyli kto podjął decyzję o nienadawaniu biegu sprawie.
Zaskarżają też fakt, iż premier nie zakazał podległym funkcjonariuszom bezprawnego działania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, że:
Skarga nie jest zasadna. Dotyczyła ona bowiem bezczynności organu w zakresie wniosku stron o udzielenie informacji publicznej. Jak wynika z akt sprawy, w tym z pisma procesowego stron, uzyskały one w zasadzie odpowiedź na pytania zadane we wniosku z dnia 2 stycznia 2002 r.