Prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje prawo żądania udzielenia informacji o określonych faktach i stanach istniejących w chwili udzielania informacji, nie zaś o niezmaterializowanych w jakiejkolwiek postaci zamierzeniach podejmowania określonych działań.
W dniu 21 stycznia 2002 r. Teresa G. i Halina G. złożyły do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek - w trybie art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej - dotyczący odpowiedzi na pytania:
1/ czy minister zamierza wydać polecenie służbowe zakazujące funkcjonariuszom policji wskazanych przez nie działań,
2/ czy zamierza w trybie kontroli nad załatwianiem skarg podjąć środki z art. 259 par. 3 Kpa zmierzające do usunięcia przyczyn ich skarg,
3/ czy zamierza przekazać część ich sprawy do Biura Spraw Wewnętrznych Komendy Głównej Policji,
4/ czy zamierza wyjaśnić odpowiedzialność w sprawie wskazanych osób,
5/ czy zamierza wystąpić do NSA o wznowienie postępowania w sprawie odebrania koncesji firmie ochroniarskiej, a jeśli nie, to dlaczego,
6/ czy zamierza podjąć czynności do cofnięcia innej firmie koncesji,
7/ czy zamierza poinformować Komendanta Głównego Policji, że wspomniane przez nie czyny wypełniają znamiona przestępstwa,
8/ jaką funkcję w Policji i gdzie pełni Marek W.,
9/ czy inny funkcjonariusz był przedtem w Policji w S.
W odpowiedzi poinformowano, że pismo zostało przekazane do Komendanta Głównego Policji w zakresie Policji oraz do Departamentu Zezwoleń i Koncesji MSWiA w zakresie firm ochroniarskich.
W dniu 7 lutego 2002 r. wnioskodawczynie złożyły zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.
W odpowiedzi, 22 marca 2002 r. Departament Zezwoleń i Koncesji MSWiA stwierdził, iż organ nie ma przesłanek do cofnięcia koncesji ani wznowienia postępowania w tej sprawie. Zarzut dotyczący naruszenia prawa przez firmy ochroniarskie może być natomiast poddany ocenie prokuratury.
Komendant Główny Policji wyjaśnił, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie znajdują zastosowania w indywidualnych postępowaniach skargowych. Skarżący może jedynie otrzymać odpowiedź na skargę. Podkreślił, że nie może udzielić informacji o przebiegu służby wymienionych w piśmie funkcjonariuszy, gdyż skarżące nie są w myśl przepisów upoważnione do uzyskania takich danych. Poinformował również, że nie są prowadzone żadne czynności inwigilacyjne wobec nich.
W dniu 7 lutego 2002 r. wnioskodawczynie złożyły skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na bezczynność ministra. Wskazały, iż mimo upływu terminu nie udzielił on im żądanych informacji. W piśmie uzupełniającym podkreśliły, że jedynie odpowiedź Departamentu Zezwoleń i Koncesji stanowi informację. Natomiast w piśmie KGP jest w istocie odmowa udzielenia informacji i traktują ją jako decyzję. Dlatego złożyły od niej odwołanie, które dołączają. Dotąd nie otrzymały na nie odpowiedzi. Złożyły zażalenie w tym zakresie na bezczynność drugiej instancji i ewentualnie w przyszłości złożą skargę. Podtrzymały natomiast zarzuty skargi oprócz pkt 1, 5 i 6. (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna. Dotyczyła ona po sprecyzowaniu tylko części zarzutów objętych punktem 2, 3, 4 ,7 8 i 9 wniosku. W pozostałym zakresie skarżącym udzielona została bowiem odpowiedź w sprawie.
W odniesieniu do punktu 8 i 9 żądania, sąd nie dopatrzył się w sprawie bezczynności organu. Jak wskazały bowiem skarżące, została w tej mierze wydana decyzja odmowna, od której złożyły one odwołanie. Dopiero więc w przypadku ponownej decyzji negatywnej bądź niewydania decyzji w drugiej instancji, będą mogły złożyć stosowne skargi do sądu. Analiza pozostałych punktów wniosku wskazuje na to, że dotyczą one w istocie zamierzeń organu podjęcia prawnych czynności w sprawach indywidualnych. Odnoszą się więc do planowanych działań typu operacyjnego. Nie mają zaś one charakteru informacji publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W świetle art. 1 ust. 1 tej ustawy charakter taki ma bowiem informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Bliższa analiza tych artykułów wskazuje, iż wnioskiem na podstawie przedmiotowej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Wniosek taki nie może być postulatem podjęcia pewnych działań operacyjnych czy postępowania w jakiejś sprawie ani też nie może dotyczyć przyszłych działań organu w sprawach indywidualnych. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/ pytanie o zamierzenia organów mogą dotyczyć jedynie polityki zagranicznej i wewnętrznej oraz odnosić się do zamierzeń władzy ustawodawczej i wykonawczej, projektowania aktów normatywnych oraz programów w zakresie realizacji zadań publicznych. Działania planistyczne, które podlegają ustawie o dostępie do informacji publicznej, stanowią więc pewne akty woli przedstawione w uchwalonych wcześniej programach. Nie dotyczą one zamierzeń odnoszących się do wszelkich przyszłych działań organu.
Ponieważ wniosek skarżących objęty skargą nie dotyczył informacji publicznej w rozumieniu ustawy, skarga podlegała oddaleniu. (...)