Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędzia WSA Jarosław Wichrowski Protokolant Starszy sekretarz sądowy Krystyna Witt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2016 r. sprawy ze skargi S. K. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Starostę [...] w przedmiocie zezwolenia na zbieranie odpadów oddala skargę.
Pismem z dnia [...] r. skarżący S. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Starostę G w sprawie o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów na terenie po byłej cegielni w Ś. , na nieruchomościach oznaczonych jako działki nr [...] i [...] w Ś. , gmina G. zarzucając organowi naruszenie art. 8, art. 12, art.35 § 1 i art. 36 § 1 ustawy z dnia 16 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 23, dalej powoływanej jako kpa) poprzez rażące przekroczenie terminów do załatwienia sprawy, polegające m.in. na wywołania sporu kompetencyjnego z Marszałkiem Województwa K.-P. (dalej Marszałek) oraz podejmowaniem czynności pozornych po wydaniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze T. (dalej SKO) decyzji z dnia [...]. nr [...] w postaci dwukrotnego wystąpienia do Marszałka o wydanie opinii odnośnie prowadzonego postępowania.
Skarżący wniósł o :
1) dokonanie kontroli przewlekłości postępowania administracyjnego, którego dotyczy skarga;
2) zobowiązanie organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego nie załatwienia sprawy w terminie,
3) orzeczenie, czy przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa na podstawie art. 6 ustawy o odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa w zw. z art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi;
4) wymierzenie organowi grzywny w oparciu o art. 149 § 2 ww. ustawy w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 ww. ustawy;
6) zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że sprawa o wydanie decyzji zezwalającej na zbieranie odpadów zainicjowana została wnioskiem strony z dnia [...] r., a wydanie decyzji udzielającej zezwolenia nastąpiło dopiero w dniu [...] r., że SKO w dniu [...] r. uchyliło decyzję Starosty G z dnia [...] r. odmawiającą wydania zezwolenia na zbierania odpadów i że w ponownie prowadzonym przed organem I instancji postępowaniu znaleźć powinny zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące terminowości załatwiania spraw tj. art. 35 i nast. kpa, co oznacza, że załatwienie sprawy i wydanie decyzji powinno nastąpić w terminie 30 dni., co nie miało miejsca w sprawie, gdyż termin ten został przekroczony. Skarżący podkreślił, że zezwolenia na działalność gospodarczą mają charakter decyzji związanych i że w związku z tym, jeżeli wniosek o wydanie zezwolenia odpowiada warunkom formalnym, został zaopatrzony we wszystkie wymagane załączniki i nie zachodzi żadna z przyczyn wskazanych w art. 46 ust. 1 ustawy o odpadach, to zezwolenie musi być wydane przez organ w terminie 30 dni od daty otrzymania akt z SKO. Skarżący powołał się na przepis art. 36 § 1 kpa. Zarzucił, że organ podejmował szereg czynności skutkujących przedłużaniem sprawy, min. dwukrotnie (pismami z dnia [...] r. i [...] r.) wystąpił do Marszałka o opinię w przedmiocie prowadzonego postępowania w sytuacji, gdy Marszałek nie jest ani organem opiniującym ani uzgadniającym w niniejszej sprawie, co świadczy o oczywistym naruszeniem ogólnych zasad postępowania administracyjnego, w tym art. 6 kpa. Każda z ww. czynności pozornych organu skierowanych do Marszałka, jak zaznaczył skarżący, była kwestionowana przez niego odrębnym pismem złożonym do akt sprawy. W ocenie skarżącego, skoro Marszałek nie zajął stanowiska w terminie 30 dni odnośnie zapytania organu zawartego w piśmie z dnia [...]., niedopuszczalną praktyką było występowanie pismem z dnia [...] r. o kolejną opinię czy stanowisko, gdyż pozostaje to w sprzeczności ze skutkiem tzw. "milczącej zgody". Skarżący podkreślił, że wniosek o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów jest wnioskiem w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i tym samym objęty jest dyspozycją art. 11 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r., poz. 584 ze zm.). Powołując się na dyspozycje art. 6, art. 8, art. 9 i art. 10 § 1 kpa skarżący stwierdził, że postępowanie organu w sprawie nie było prowadzone w sposób pogłębiający zaufanie do organów Państwa, gdyż od [...] organ podejmował szereg czynności skutkujących przedłużaniem postępowania.