Skład orzekający zauważa przy tym, że dla uwzględnienia skargi na bezczynność organu poprzez zobowiązanie do czynności wypłaty ekwiwalentu, którego nabycie co do zasady zostało potwierdzone przez organ, nie ma znaczenia, w jakiej wysokości organ obliczy ekwiwalent. Niezadowolenie strony z wysokości naliczonego ekwiwalentu pozwoli jej na wystąpienie z żądaniem stosownego wyrównania a rozstrzygnięcie organu w tym przedmiocie będzie mogło być przedmiotem odrębnej skargi sądowoadministracyjnej. Sąd akcentuje powyższe stwierdzając, że nie eliminuje stanu bezczynności organu w sprawie wypłaty zwolnionemu policjantowi ekwiwalentu za nieodebrane w naturze dni wolne od służby, brak uchwalenia przez ustawodawcę normy określającej sposób wyliczenia ekwiwalentu w miejsce normy wyeliminowanej z obrotu prawnego w następstwie uznania za niekonstytucyjną przez Trybunał Konstytucyjny.
Bezczynność organu, zdaniem składu orzekającego, miała charakter rażący. Postępowanie w sprawie uznania za dni służby, dni 4-5 sierpnia 2015r., wszczął raport skarżącego z [...] września 2015r. To, że zawarty w nim wniosek został rozpatrzony w trybie skargowym (tj. przepisów działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego) nie ma znaczenia. Jak stanowi bowiem art. 233 K.p.a. skarga w sprawie indywidualnej, która nie była i nie jest przedmiotem postępowania administracyjnego, powoduje wszczęcie postępowania, jeżeli została złożona przez stronę. W następstwie pozytywnego rozpatrzenia takiej skargi, przełożony powinien był umożliwić stronie "odebranie" dni wolnych za służbę pełnioną w dniach wykonywania zleconych kontrolnych i koniecznych badań lekarskich. Zwolnienie skarżącego ze służby nie zakończyło stanu bezczynności albowiem niewykorzystane uprawnienie policjanta do dni wolnych od służby (urlopu) przekształcone z mocy prawa w ekwiwalentne świadczenie pieniężne nie zostało wypłacone ani przy zwolnieniu w marcu 2019r., ani po złożeniu ponaglenia przez stronę, ani po wniesieniu skargi do sądu, ani po wydaniu decyzji potwierdzającej uprawnienie strony do ekwiwalentu, ani po jej uprawomocnieniu. Argument o obiektywnej przeszkodzie prawnej w wypłacie ekwiwalentu w postaci wyeliminowania z obrotu prawnego normy regulującej sposób naliczenia ekwiwalentu (nie uznanej przez sąd za przeszkodę) pojawił się dopiero w ostatnim piśmie procesowym z 28 października 2019r. tj. rok po opublikowaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
W konsekwencji uznania bezczynności za rażącą Sąd orzekł o wymierzeniu organowi grzywny uznając, że adekwatną kwotą grzywny będzie suma 500 złotych. Przepis art. 154 § 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa jedynie maksymalną wysokość grzywny, co oznacza, że sąd może orzec grzywnę w wysokości maksymalnej albo niższej. Grzywna nakładana na organ administracji stanowi dochód budżetu państwa. Na jej wysokość ma wpływ i okres bezczynności i trudności w eliminacji stanu bezczynności. Wprawdzie okres bezczynności organu w niniejszej sprawie jest kilkuletni, co przemawiałoby za wymierzeniem grzywny w wyższej kwocie, to jednak powstała po wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/15 oraz brak uchwalenia przez ustawodawcę pozostającej w zgodzie z Konstytucją normy określającej sposób obliczenia ekwiwalentu za urlop, kłopotliwa dla służb finansowych Policji sytuacja związana z obliczaniem ekwiwalentu, przemawiała za wymierzeniem grzywny niewygórowanej.
O pozostałych żądaniach skargi jako nie mieszczących się we wskazanych ustawą Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sposobach załatwienia sprawy ze skargi na bezczynność organu, Sąd nie orzekał. Z roszczeń finansowych wskazanych przez skarżącego (grzywna i suma pieniężna) sąd wybrał grzywnę a skoro takiego wyboru dokonał, nie orzekał o przyznaniu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej albowiem przepis art. 149 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wskazuje na rozłączność stosowania ww. sankcji finansowych.
Sąd nadmienia końcowo, że wniesienie skargi poprzedziło ponaglenie wymagane przepisem art. 53 § 2 "b" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wskazuje również, że termin czynności nakazanej przez Sąd został wyznaczony na podstawie art. 286 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji (art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).