Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Sędziowie Asesor WSA Agnieszka Banach, Sędzia WSA Renata Detka (spr.), Protokolant Starszy inspektor sądowy Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017r. sprawy ze skargi W. L. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. w przedmiocie nieprzedstawienia pisemnej propozycji określającej warunki pełnienia służby I. zobowiązuje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Kielcach do złożenia W. L. pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania, w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi wraz z odpisem prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz W. L. kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W skardze z dnia 5 września 2017 r. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. W. L. zarzucił Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej w K. bezczynność w związku z brakiem realizacji przez organ ustawowego obowiązku przedstawienia skarżącemu propozycji służby w Służbie Celno-Skarbowej w Krajowej Administracji Skarbowej na podstawie art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (powoływanej w skardze jako: "ustawa wprowadzająca KAS"). Skarżący wniósł o stwierdzenie bezczynności organu i zobowiązanie do niezwłocznego złożenia skarżącemu propozycji służby w Służbie Celno-Skarbowej, uwzględniającej posiadane przez niego kwalifikacje, przebieg służby oraz dotychczasowe miejsce zamieszkania.
W uzasadnieniu skargi jej autor podniósł, że istotą sprawy jest twierdzenie, że Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. miał do dnia 31 maja 2017 r. obowiązek prawny wręczenia skarżącemu propozycji służby na podstawie ustawy wprowadzającej KAS, a brak realizacji tego obowiązku jest trwaniem w prawnie nieuzasadnionej i niepożądanej bezczynności, wymagającej interwencji Sądu.
Stan bezczynności organu administracji publicznej stanowi zaprzeczenie prawa do dobrej administracji i łamie jedno z podstawowych praw jednostki, którym jest prawo do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie. Jak podniósł autor skargi, odwołując się do art. 45 ust. 1 Konstytucji, art. 37 k.p.a. i art. 52-54 p.p.s.a. na gruncie prawa polskiego obowiązuje prawo do rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki. Prawo jednostki do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie wynika także z szeroko rozumianego prawa europejskiego, a to z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, rekomendacji nr R(80)2 Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia 11 marca 1980 r. dotyczącej wykonywania dyskrecjonalnych kompetencji administracji, art. 17 Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji przyjętego przez Parlament Europejski w dniu 6 września 2001 r. oraz art. 41 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej przyjętej dnia 7 grudnia 200 r. w Nicei.
Skarżący przedstawił dotychczasowy przebieg swojej wieloletniej służby od 1991 r. oraz wymianę korespondencji z organem, poprzedzającej złożenie skargi. Podniósł, że z dniem 1 marca 2017 r. na mocy art. 165 ust. 3 ustawy wprowadzającej KAS został funkcjonariuszem Służby Celno-Skarbowej w Izbie Administracji Skarbowej w K., zaś w maju 2017 r. okazało się, że nie dostał propozycji służby, w sytuacji gdy jego koledzy i koleżanki z pracy takowe dostawali.
Następnie odwołując się do brzmienia art. 165 ust. 3, art. 165 ust. 7 i art. 170 ust. 1 ww. ustawy, W. L. wskazał, że organ winien był złożyć wszystkim pracownikom propozycję pracy, a wszystkim funkcjonariuszom propozycję służby. O takim rozumieniu art. 165 ust. 7 świadczą użyte w tym przepisie zwroty "odpowiednio" i "albo", podobnie jak w art. 165 ust. 3 ustawy.
Podniósł, że w art. 170 ust. 1 ustawy wprowadzającej KAS nie można upatrywać samodzielnej podstawy do niewręczania funkcjonariuszom propozycji, ponieważ należy "czytać" całą tę ustawę wespół z ustawą o KAS, mając na uwadze również Konstytucję RP i wyroki Trybunału Konstytucyjnego. Poza wyjątkiem wynikającym z art. 144 ust. 1 ustawy o KAS (który zdaniem skarżącego jest wątpliwy konstytucyjnie), ustawodawca nie sprecyzował żadnego kryterium, żadnych przesłanek ustawowych odnoszących się do tego, kiedy organy wskazane w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS mogłyby nie złożyć funkcjonariuszowi propozycji służby.