Sprawa ze skargi na bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. I. zobowiązuje Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. do rozpoznania wniosku skarżącego F. L. z daty 30 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. odmawia wymierzenia Dyrektorowi Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. grzywny; IV. zasądza od Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. na rzecz skarżącego F. L. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Aldona Gąsecka-Duda (spr.) WSA Ewa Rynczak Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2012 r. sprawy ze skargi F. L. na bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. I. zobowiązuje Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. do rozpoznania wniosku skarżącego F. L. z daty 30 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. odmawia wymierzenia Dyrektorowi Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. grzywny; IV. zasądza od Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. na rzecz skarżącego F. L. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/10

Postępowanie sądowo administracyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte na skutek skargi F.L. na bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.

Zarzucając organowi administracji naruszenie art. 2 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, skarżący wnosił o nakazanie Dyrektorowi Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. , na podstawie art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, udzielenia odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku z dnia 30 sierpnia 2011 r., a także wymierzenie mu na podstawie art. 149 § 2 tej ustawy grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 .

Uzasadniając powyższe wskazywał, że w dniu 30 sierpnia 2011 r. złożył do Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w którym zapytał - komu został wydany abonament postojowy roczny służbowy SO na okaziciela na rok 2011 o numerze 000022 ? W związku z tym, że skierowane do niego przez Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. pismo nr [....] z dnia 14 listopada 2011 r. nie zawierało odpowiedzi na pytanie, pismem z dnia 23 listopada 2011 r. skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa i udzielenia odpowiedzi na wniosek 30 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej. Pismem z dnia 5 grudnia 2011 r. Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. podtrzymał stanowisko zawarte w piśmie z dnia 14 listopada 2011 r. i tym samym nadal nie udzielił skarżącemu wnioskowanej informacji. Skarżący nie otrzymał też decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, mimo obowiązku jej dostarczenia ciążącego na Dyrektorze Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. z mocy art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, kierujący miejską jednostką organizacyjną jako podmiot reprezentujący miejską jednostkę organizacyjną samorządu terytorialnego jest samodzielnie zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej.

Skarżący podnosił także, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 236/11, Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie ze skargi w przedmiocie bezczynności Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. , nakazując organowi rozpoznanie wniosku skarżącej stwierdził, że wypełnieniem obowiązku wynikającego z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest udzielenie odpowiedzi na zadane pytanie, a nie wystosowanie pisma nie zawierającego odpowiedzi na pytanie. Co więcej, w wyroku powyższym sąd podwyższył trzykrotnie wynagrodzenie adwokata za reprezentowanie skarżącej, gdyż wziął pod uwagę, że trwanie przez organ administracji w bezprawnym uporze zmusiło skarżącą do poniesienia wysiłku finansowego, który musiał zostać zrekompensowany, ażeby zasadzie praworządności stało się zadość. Powyższy wyrok niczego nie nauczył Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu, w związku z powyższym wniosek o wymierzenie grzywny jest w odczuciu skarżącego zasadny.

Strona 1/10