Dnia 14 marca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot - Szustowska, Sędzia NSA Anna Stępień, , Protokolant Referent stażysta Aleksandra Banasiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2018 roku sprawy ze skargi P. B. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. - Ś. w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność organu miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa; 2. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do załatwienia wniosku skarżącego; 3. oddala skargę w pozostałej części; 4. zasądza od Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. - Ś. w Ł. na rzecz P. B. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS
Pismem z dnia [...] P. B., reprezentowany przez adw. K. M., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. Ś. w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że w dniu [...] złożył do Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. - Ś. w Ł. w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej wniosek o udzielenie informacji: ile akt udostępnionych zostało w czytelni XX Wydziału KRS dnia [....], jaka ilość akt zamówiona została już na [...] w dniu [...] o godzinie 14:49. Do dnia wniesienia skargi tj. [...] Prezes Sądu Rejonowego dla Ł. - Ś. w Ł. nie udostępnił żądanej informacji ani też nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czym naruszył 14 dniowy termin zapisany art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący otrzymał jedynie pismo z dnia [...] skierowane do Przewodniczącej XX Wydziału KRS, a przesłane do jego wiadomości, z prośbą o udostępnienie żądanej informacji publicznej oraz pismo z dnia [...] stwierdzające brak nieprawidłowości w pracy osób obsługujących czytelnię. Na tej podstawie wniósł o zobowiązanie Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. - Ś. w Ł. do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi, orzeczenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 p.p.s.a w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a, zobowiązanie Prezesa Sądu Rejonowego dla Ł. Ś. w Ł. do ukarania pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Rejonowego dla Ł.-Ś. w Ł. wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Zdaniem organu pismem z dnia [...] XX Wydział KRS Sądu Rejonowego udzielił odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia [...]. Termin 14 dni został więc zachowany. Zgodnie z potwierdzeniem odbioru korespondencji skarżący odebrał pismo zawierające odpowiedź na jego wniosek w dniu [...].
W piśmie z dnia [...]. pełnomocnik skarżącego wniósł o oddalenie wniosku organu o umorzenie postępowania w sprawie. Wskazano, że wniosek o udzielenie informacji publicznej został złożony w dniu [...], wobec czego ostatni dzień terminu na udzielenie odpowiedzi upłynął bezskutecznie w dniu [...]. Ponadto, organ nie udzielił odpowiedzi w dniu [...], lecz dopiero dnia [...], bowiem pismo datowane na [...] nadane zostało pocztą dopiero [...], a korespondencja odebrana została w dniu [...]. Organ nie udzielił zatem odpowiedzi w terminie 14 dni.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga okazała się częściowo zasadna.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z kolei w myśl art. 3 § 2 pkt 8 tejże ustawy, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a. Nie można zatem mieć wątpliwości co do kognicji sądu administracyjnego w niniejszej sprawie.