Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca), Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Starszy referent Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 15 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi D. S., M. O., B. R. na przewlekłość postępowania Starosty w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oddala skargę
W dniu 9 października 2012 r. wpłynęła do Sądu skarga D. S., M. O. i B. R. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Starostę w sprawie dotyczącej zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oznaczonej dawnymi numerami "x"/1 i nr "x"/2, położonej w Z. przy ul. K.
W treści skargi skarżące przedstawiły przebieg postępowania administracyjnego w sprawie, zarzucając, że działania podejmowane przez organ miały charakter pozorny, niezmierzający do prawidłowego rozstrzygnięcia ich wniosku. W toku postępowania organ trzykrotnie naruszał przepisy art. 35 § 1 i 3 oraz art. 36 § 1 K.p.a., nie podając stronom przyczyn zwłoki w załatwianiu sprawy. W dniu 3 lipca 2012 r. skarżące złożyły do Wojewody zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie przez Starostę. Zanim jednak otrzymały odpowiedź organu wyższego stopnia, doręczona im została kolejna - trzecia w niniejszej sprawie decyzja Starosty z dnia 12 lipca 2012 r., nr [...], odmawiająca zwrotu wywłaszczonej nieruchomości. Wojewoda postanowieniem z dnia 27 lipca 2012 r., nr [...], odmówił wyznaczenia dodatkowego terminu do załatwienia sprawy, wskazując, że organ pierwszej instancji, pomimo uchybienia terminów załatwiania spraw, wydał decyzję, czego domagały się strony. W dniu 25 lipca 2012 r. skarżące złożyły odwołanie, po którego rozpoznaniu Wojewoda w dniu 29 sierpnia 2012 r. wydał trzecią w tej sprawie decyzję kasacyjną, przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia Staroście, zarzucając temu organowi niewyjaśnienie istoty sprawy.
W odpowiedzi na skargę Starosta wniósł o odrzucenie skargi albo ewentualnie o jej oddalenie. Zdaniem Starosty zarzuty skarżących dotyczące przewlekłości postępowania przed tym organem są niezasadne, gdyż wskutek wydania przez Starostę decyzji w z dnia 12 lipca 2012 r., nr [...], kończącej postępowanie w pierwszej instancji, przewlekłe prowadzenie postępowania w tej sprawie, nawet gdyby istotnie miało miejsce przed wydaniem tej decyzji, nie może mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
W myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: "P.p.s.a.", sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie przez te organy postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4. Na podstawie tego przepisu skarga do sądu przysługuje więc w sprawach, w których są wydawane decyzje i postanowienia (pkt 1-3) oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, określone w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.
Przewlekłe prowadzenie postępowania, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., a także w art. 37 § 1 K.p.a., ma miejsce wówczas, gdy organ nie załatwia sprawy w terminie, nie pozostając jednocześnie w bezczynności, a podejmowane przez ten organ czynności procesowe nie charakteryzują się koncentracją, wymaganą zasadą szybkości postępowania (art. 12 K.p.a.) lub mają charakter czynności pozornych, nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. Przewlekłe prowadzenie przez organ postępowania administracyjnego zachodzi więc wtedy, gdy można skutecznie postawić organowi zarzut niedochowania należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania administracyjnego, by zakończyło się ono w rozsądnym terminie lub też zarzut przeprowadzania czynności (w tym dowodowych) pozbawionych dla sprawy jakiegokolwiek znaczenia. A contrario nie można przypisać organowi przewlekłego prowadzenia postępowania w przypadku, gdy podejmuje on wszelkie możliwe, a konieczne dla zakończenia postępowania działania, które jednak z przyczyn niezależnych od organu nie przynoszą oczekiwanego skutku w postaci zakończenia postępowania administracyjnego (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 marca 2012 r., II SAB/Łd 2/12, Lex nr 1139147).