Sprawa ze skargi na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy w przedmiocie zasiłku okresowego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca),, Sędzia NSA Grażyna Janusz - Pawlos, po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 29 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Z. W. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy w przedmiocie zasiłku okresowego 1. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Wójta Gminy do rozpoznania wniosków skarżącego z dnia: [...] r., [...] r. oraz [...] r.; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. w pozostałym zakresie oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6320 Zasiłki celowe i okresowe
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc publiczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wójt Gminy
Uzasadnienie strona 1/3

W dniu [...] r. (data wpływu do organu) Z. W. wniósł skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy w przedmiocie wniosków z [...] r. [...] i [...] r. o przyznanie zasiłku okresowego. Uzasadniając skargę podniósł, że wyczerpał tok instancji administracyjnej, wniósł zażalenie na bezczynność i przewlekłość postępowania wójta do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L., które postanowieniem z dnia [...] r., Nr [...] uznało je za uzasadnione.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej. Organ przedstawił przebieg dotychczasowego postępowania w sprawie oraz podkreślił, że opisane wnioski skarżącego zostały już rozpoznane merytorycznie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Powyższa skarga została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, stosownie do art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), dalej powoływana jako "p.p.s.a.". Zgodnie z tym przepisem, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że w skardze zarzucono organowi pierwszej instancji zarówno bezczynność, jak i przewlekłe prowadzenie postępowania.

Przyjmuje się, że z bezczynnością mamy do czynienia gdy w prawnie ustalonym terminie organ zasadniczo nie podejmuje żadnych istotnych czynności przez co nie dochodzi do zakończenia sprawy tj.: wydania decyzji lub postanowienia, względnie podjęcia aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Natomiast przewlekłość w prowadzeniu postępowania występuje wówczas, gdy organ nie załatwiając sprawy w terminie, nie pozostaje jednak w bezczynności, a podejmowane przez organ czynności procesowe nie charakteryzują się koncentracją niezbędną w świetle art. 12 kpa ustanawiającego zasadę szybkości postępowania, względnie mają charakter czynności pozornych, nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy (por wyrok NSA z 5 lipca 2012 r., II OSK 1031/12, wyrok NSA z 3 września 2013 r., II OSK 891/13; Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz pod red. R. Hausera, M. Wierzbowskiego, Wyd. C.H. BECK, 2014, str. 176).

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela wyrażony w orzecznictwie pogląd, że dopuszczalne jest obejmowanie jedną skargą zarówno bezczynności, jak i przewlekłego prowadzenia postępowania w tej samej sprawie administracyjnej. Zarzucenie więc w jednym piśmie bezczynności organu i przewlekłości prowadzonego przez niego postępowania nie powinno być potraktowane jako skumulowanie dwóch skarg, o ile kwestionowana jest terminowość i sprawność postępowania w zakończeniu tej samej sprawy administracyjnej, z czym mamy doczynienia w sprawie niniejszej. W takiej sytuacji dopuszczalność objęcia jedną skargą obu form opieszałości organu inicjuje jedną sprawę sądowoadministracyjną, w której sąd ma obowiązek rozpoznać i rozstrzygnąć spór o legalność braku wydania aktu lub podjęcia czynności (por. wyrok NSA z 7 maja 2014 r., sygn. akt I OSK 2591/13 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Pozostaje to w związku z zasadą, że przedmiotem zaskarżenia w konkretnym postępowaniu może być tylko jedna decyzja, postanowienie, inny akt lub podjęta czynność. Liczba zaskarżonych aktów lub czynności determinuje zatem liczbę spraw sądowoadministracyjnych. Przedmiotem postępowania w sprawie ze skargi zarówno na bezczynność, jak i przewlekłość organu, stanowi zasadniczo ustalenie, czy zachodzi potrzeba zobowiązania organu do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności. W obu przypadkach sąd administracyjny dysponuje tymi samymi środkami prawnymi, ich zastosowanie jest zaś obowiązkowe w razie stwierdzenie jakiejkolwiek postaci niesprawnego funkcjonowania organu, niezależnie od podniesionych w skardze zarzutów i wniosków oraz podstawy prawnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2012 r. II OSK 709/12 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6320 Zasiłki celowe i okresowe
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc publiczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wójt Gminy