Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz Protokolant Starszy inspektor sądowy Jolanta Sikora po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi K. Z. na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie wypłaty diet i wynagrodzenia radnego oddala skargę.
W dniu 19 sierpnia 2016 r. do Sądu wpłynęła skarga K. Z. (dalej: skarżący) na bezczynność Wójta Gminy [...] w sprawie nierozpatrzenia podania skarżącego o wydanie decyzji i zapłatę na jego rzecz [...] zł. Skarżący wyjaśnił, że żądana przez niego suma pieniężna obejmuje niewypłacone mu w latach 2002-2014 diety z tytułu pełnienia funkcji sołtysa oraz przysługujące mu w tym okresie koszty podróży. Wyjaśnił, że we wskazanym okresie był radnym Gminy [...] oraz sołtysem wsi Ż. i w tym czasie otrzymał tylko diety z tytułu pełnienia funkcji radnego, nie otrzymał należnego mu wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji sołtysa oraz zwrotu kosztów podróży. Skarżący wskazał, że Sąd Rejonowy w R. P. postanowieniem z dnia 7 maja 2016 r., sygn. akt [...], odrzucił pozew o żądanie zapłaty na jego rzecz wspomnianej wyżej sumy pieniężnej.
Postanowieniem z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt II SAB/Lu 140/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił powyższą skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt II OSK 664/17, uchylił wskazane wyżej postanowienie WSA w Lublinie i przekazał sprawę Sądowi do ponownego rozpoznania, stwierdzając, że skoro sąd powszechny uznał się za niewłaściwy w niniejszej sprawie, to zgodnie z art. 58 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie nie mógł odrzucić skargi, z uwagi na brak właściwości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 190 p.p.s.a. Sąd, rozpoznając niniejszą sprawę , związany jest wykładnią prawa dokonaną w powołanym wyżej postanowieniu z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt II OSK 664/17. To oznacza, że Sąd nie mógł odrzucić skargi jako niedopuszczalnej, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., albowiem - jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny - w rozstrzyganej sprawie Sąd Rejonowy w R. P. postanowieniem z dnia 7 maja 2016 r., sygn. akt [...], uznał się za niewłaściwy (art. 58 § 4 p.p.s.a.).
W myśl art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4. Na podstawie tego przepisu skarga do Sądu przysługuje więc w sprawach, w których są wydawane decyzje i postanowienia (pkt 1-3) oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, określone w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
Bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4 P.p.s.a. (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109).