Przepis art. 4 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych
(Dz. U. z dnia 6 września 2005 r.) stanowi, że rodzinne ogrody działkowe są urządzeniami użyteczności publicznej. Ustawa ta, definiuje w art. 6 ust. 1 pracowniczy ogród działkowy jako wydzielony obszar gruntu będący we władaniu Polskiego Związku Działkowców, podzielony na tereny ogólne i działki oraz wyposażony w infrastrukturę niezbędną do jego prawidłowego funkcjonowania. W art. 9 wymienionej ustawy, przewidziano, że rodzinne ogrody działkowe zakładane są na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz Polskiego Związku Działkowców. W świetle powyższego należy przyjąć, iż Polski Związek Działkowców jest podmiotem dysponującym majątkiem publicznym i należy do kręgu podmiotów objętych przepisem art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112 poz. 1198), obowiązanych do udostępnienia na żądanie informacji publicznej znajdującej się w jego posiadaniu.
Art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych stanowi, że oddział terenowy jest podstawową jednostką organizacyjną Polskiego Związku Działkowców. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 pkt 5 obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są m.in. "jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym". Skierowane zatem do Zarządu Rodzinnego Ogrodu Działkowego "[...]" żądania udzielenia informacji, skierowane było do podmiotu "udostępniającego" w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.
W związku z powyższym złożenie wniosku w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej nakłada na organ zobowiązany określone obowiązki. Organ ten winien bowiem albo udzielić takiej informacji w terminie określonym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, albo odmówić jej udostępnienia w trybie decyzji administracyjnej, o czym stanowi art. 16 ust. 1 powołanej ustawy lub też umorzyć postępowanie
(w przypadku, o którym mowa w art. 14 ust. 1 tejże ustawy). Tylko w sytuacji, gdy żądanie strony nie dotyczy informacji publicznej brak jest podstaw do wydawania decyzji i wówczas należy wnioskodawcę jedynie poinformować pismem, że sprawa nie dotyczy informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2003 r., sygn. II SA/Gd 1153/03, LEX nr 299295). Zatem brak któregokolwiek ze wskazanych działań musi prowadzić do przyjęcia, że organ dopuszcza się bezczynności w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej.
Z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Skarżący nie otrzymał bowiem żadnej odpowiedzi na skierowany do organu wniosek o udostępnienie informacji publicznej, co potwierdzone zostało przez prezes zarządu na rozprawie. Bez wątpienia wnosił on o udostępnienie informacji prostej tj. takiej, której udzielenie nie wymaga specjalnego nakładu sił, analiz i środków wykraczających poza proste czynności techniczne (w odróżnieniu od informacji przetworzonej, która wymaga dodatkowych nakładów pracy w celu stworzenia nowej jakościowo informacji, nieistniejącej dotychczas w przyjętej treści i postaci). W związku z tym nie jest konieczne wykazywanie przez niego interesu, któremu ma ona służyć. Nie można też zgodzić się z twierdzeniem organu, że nie ma on wglądu do dokumentów dotyczących ROD, gdyż to organy określonych podmiotów są dysponentami wszelkich dokumentów ich dotyczących i tylko one mogą decydować, jak będą wykorzystywane.
Należy także zwrócić uwagę, iż w przypadku wątpliwości co do treści wniosku o udzielenie informacji publicznej organ może zobowiązać wnioskodawcę do sprecyzowania żądania. W takim wypadku jednak należy zastosować tryb określony w art. 64 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.
W związku z powyższym organ winien rozpoznać wniosek skarżącego, mając na uwadze powyższe wskazania Sądu.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 149 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Jednocześnie stosownie do obowiązku wynikającego z treści art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała rażącego charakteru, gdyż sąd wziął pod uwagę przedstawione przez organ okoliczności dotyczące społecznego charakteru pełnionej funkcji.