Dnia 23 lipca 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 lipca 2019 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę w przedmiocie świadczenia wychowawczego 1/ stwierdza, że organ dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania w zakresie rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 12 września 2016 roku o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na Sz. K.; 2/ stwierdza, że organ dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania w zakresie rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 8 kwietnia 2016 roku o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na N. K.; 3/ stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania określone w pkt 1/ i 2/ nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 4/ orzeka o niewymierzaniu organowi grzywny; 5/ oddala wniosek o przyznanie kwoty pieniężnej od organu na rzecz skarżącej; 6/ zasądza od Wojewody na rzecz skarżącej M. K. kwotę 480 złotych (czterysta osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Z przekazanych sądowi akt administracyjnych sprawy wynika, że w dniu 8 kwietnia 2016 r. M. K. złożyła w Miejsko-Gminnym Ośrodku Pomocy Społecznej w M. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na pierwsze dziecko: N. K. Następnie skarżąca w dniu 12 września 2016 r. złożyła w tym organie kolejny wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na drugie dziecko: S. K.
Decyzją z "[...]" działający z upoważnienia Burmistrza Miasta i Gminy M. Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. (dalej organ I instancji) przyznał wnioskodawczyni świadczenie wychowawcze za okres od 1 kwietnia 2016 r. do 30 września 2017 r. na dziecko N. K. Ponadto decyzją z "[...]" ten sam organ przyznał wnioskodawczyni świadczenie wychowawcze za okres od 1 września 2016 r. do 30 września 2017 r. na dziecko S. K.
Następnie decyzją z "[...]" organ I instancji uchylił za okres od 9 stycznia 2017 r. do 8 kwietnia 2017 r. decyzję własną z "[...]" w sprawie przyznania świadczenia wychowawczego. Natomiast decyzją z "[...]" organ I instancji także uchylił decyzję własną z "[...]" za okres od 9 stycznia 2017 r. do 8 kwietnia 2017 r. w sprawie przyznania świadczenia wychowawczego.
Powyższe decyzje były konsekwencją ustaleń Wojewody "[...]" (dalej organ), który stwierdził, że w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w sprawie świadczeń rodzinnych i świadczenia wychowawczego na dzieci M. i K. K. od 9 stycznia 2017 r. do 8 kwietnia 2017 r.
Ze względu na powyższe 14 maja 2018 r. do organu wpłynęły do ponownego rozpatrzenia wnioski M. K. z dnia 8 kwietnia 2016 r. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko N.K. i z 12 września 2016 r. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko S.K. przekazane przez Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w M.
Z uwagi na niezałatwienie sprawy dotyczącej ww. wniosków w ustawowych terminach pismami z dnia 22 czerwca 2018 r., a następnie z dnia 5 listopada 2018 r. strona została zawiadomiona o wyznaczeniu nowego terminu rozpatrzenia jej wniosków odpowiednio do dnia 5 października 2018 r., a następnie do dnia 22 stycznia 2019 r.
W dniu 22 stycznia 2019 r. do organu wpłynęło ponaglenie M. K. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania dotyczącego ww. wniosków, które zostało przekazane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.
23 stycznia 2019 r. wpłynęła skarga M. K. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę "[...]" w sprawie wniosku o ustalenie prawa do świadczeń wychowawczych na dzieci S. K. i N. K.
Skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do wydania aktu w terminie 14 dni, stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie Wojewodzie grzywny w kwocie 500 zł, przyznanie skarżącej od organu sumy pieniężnej w wysokości 1.500 zł, zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania podług norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W treści skargi podniesiono, że bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ niewątpliwie przybrało charakter rażący i uchybień organu w tym zakresie nie można niczym uzasadnić, ani tym bardziej usprawiedliwić. Organ permanentnie przewleka postępowanie w sposób nieuzasadniony, a ostatecznie z dniem wniesienia skargi pozostaje w bezczynności, skutkiem której matka dziecka (nie uzyskująca dochodu) jest pozbawiona przez kilkanaście miesięcy należnego jej świadczenia. Nie da się wymiernie ocenić szkód jakie niesie za sobą wielomiesięczne, nieuzasadnione zwlekanie z ustaleniem i wypłatą należnego świadczenia na dzieci. Wydaje się jednak, że zachodzi tutaj konieczna podstawa do należnej rekompensaty tychże szkód, poprzez wypłatę stosownej sumy pieniężnej stanowiącej nadto swoiste zadośćuczynienie.