Jak nadmieniono wyżej, ocena skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania dokonywana jest na dzień zamknięcia rozprawy. Wynikająca z art. 149 P.p.s.a. możliwość uwzględnienia skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania, wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., poprzez wydanie wyroku zobowiązującego organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;, dopuszczalna jest jedynie wówczas, gdy stan ten trwa nadal w dacie wyrokowania. Taka sytuacja wystąpiła w rozpoznawanej sprawie, ponieważ organ nie zakończył postępowania ani nie wydał żadnego rozstrzygnięcia procesowego eliminującego stan przewlekłości. Powyższe spowodowało konieczność zobowiązania Wojewody Opolskiego do wydania aktu lub dokonania czynności w przedmiocie wniosku skarżącej, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Jednocześnie, na podstawie powyższych ustaleń, Sąd stwierdził - stosownie do treści art. 149 § 1a P.p.s.a. - że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2 wyroku). W ocenie Sądu, Wojewoda niewątpliwie naruszył art. 12 K.p.a. oraz art. 35 K.p.a., ponieważ podejmował czynności w zbyt długich odstępach czasu oraz nie dotrzymywał ustawowych terminów załatwienia sprawy, jak też tych wyznaczonych przez siebie. Ponadto kolejne wyznaczanie terminów rozpatrzenia sprawy z powoływaniem się na te same przyczyny niedochowania wcześniejszych terminów, przy jednoczesnej bierności (organ nie wykazał, by w wymaganych okresach podejmował czynności zmierzające do załatwienia sprawy), niewątpliwie świadczy o tym, że postępowanie organu - także z tej przyczyny - wyczerpało cechy rażącego naruszenia prawa. Sąd miał na uwadze i to, że wskazywane przez Wojewodę powody w żadnej mierze nie uzasadniają braku aktywności z jego strony przez tak długi czas. Nie można też nie dostrzec, że nawet wniesienie przez skarżącą ponaglenia (zażalenia) czy skargi nie wpłynęło w żaden sposób na opieszałość działań organu i nie wywołało skutku w postaci zakończenia przedmiotowego postępowania. Reasumując, uznać należy, że działania organu pozostają w jawnej sprzeczności z podstawową zasadą procedury administracyjnej, jaką jest zasada szybkości postępowania, oraz z przepisem art. 35 K.p.a., wyznaczającym terminy załatwiania spraw przez organ. Podważają dodatkowo zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, wyrażoną w art. 8 K.p.a.
Przedstawione okoliczności zadecydowały również o wymierzeniu organowi przez Sąd z urzędu grzywny, na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 154 § 6 P.p.s.a., w kwocie 500 zł, o czym orzeczono w pkt 3 wyroku. Zgodnie z art. 154 § 6 P.p.s.a. grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, które - stosownie do znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 lutego 2019 r. (M. P. z 2019 r. poz. 154) - w 2018 r. wyniosło 4.585,03 zł. Orzeczona grzywna jest przede wszystkim wynikiem stwierdzenia rażącej przewlekłości postępowania prowadzonego przez Wojewodę. Miarkując wysokość grzywny, Sąd wziął pod uwagę stopień zawinienia organu, opisanego szczegółowo wyżej, i na tej podstawie uznał, że jej wysokość spełni swoją dyscyplinującą rolę oraz zapobiegnie popełnionym przez organ naruszeniom w przyszłości.
W ocenie Sądu, zasadne było także przyznanie skarżącej od organu sumy pieniężnej w kwocie 1.000 zł (pkt 4 wyroku), stosownie do art. 149 § 2 P.p.s.a., zwłaszcza gdy stwierdzono, że przewlekłość organu miała charakter rażącego naruszenia prawa. Instytucja sumy pieniężnej przyznawanej stronie od organu, podobnie jak i grzywna, pełni funkcję represyjną oraz prewencyjną - mającą na celu wzmocnienie instytucji przeciwdziałających bezczynności oraz przewlekłemu prowadzeniu postępowania. Tak jak w przypadku grzywny jej celem jest zdyscyplinowanie organu do załatwienia sprawy. Jest to zatem dodatkowa gwarancja terminowego załatwienia sprawy, a jednocześnie dodatkowe wzmocnienie ochrony interesów skarżącej. Przewidziana w art. 149 § 2 P.p.s.a. suma pieniężna nie ma jednak wyłącznie charakteru dyscyplinująco-represyjnego. Pełni bowiem również funkcję kompensacyjną, jako że jest zadośćuczynieniem dla skarżącej za oczekiwanie na zakończenie jej sprawy.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na wniosek skarżącej w punkcie 5 wyroku, na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. Na wysokość tych kosztów składa się uiszczony wpis od skargi w kwocie 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego w kwocie 480 zł oraz opłata skarbowa uiszczona od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.