Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało oddalić. Stosownie do przepisu art. 3 § 1 P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Powyższa kontrola, zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd sprawując tę kontrolę rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Rozpatrując skargę w tak zakreślonej kognicji sąd w pierwszej kolejności bada jej dopuszczalność, gdyż na zasadzie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., w razie niedopuszczalności skarga podlega odrzuceniu bez merytorycznej oceny jej zasadności.
Dokonując oceny pod tym kątem należy mieć na względzie, że w myśl art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. sądy administracyjne rozpoznają skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. art. 3 § 2 pkt 1-4 tej ustawy, w tym również w sprawie bezczynności organu na niewydanie decyzji (art. 3 § 2 pkt 1). Ponadto, na zasadzie art. 154 § 1 P.p.s.a., w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie żądając wymierzenia temu organowi grzywny. Od razu odnotować przyjdzie, że uprawnienie wynikające z ostatnio powołanego przepisu nie wyłącza możliwości wniesienia przez stronę skargi na bezczynność przewidzianej w art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. W tym zakresie w doktrynie podkreśla się, iż środki wynikające z obu przepisów odnoszą się do różnych materii, gdyż skarga na bezczynność ma doprowadzić do określenia czy organ jest zobowiązany w danej sytuacji do wydania aktu administracyjnego, natomiast skarga o ukaranie zmierza do wymierzenia organowi sankcji za niewykonanie wyroku (por. T. Woś [w:] T.Woś., H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska: "Postępowanie sądowoadministracyjne", Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 316-317 oraz J.P. Tarno: "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 226-227).
Na tle powyższego należy uznać, iż w sprawie niniejszej dopuszczalne było wniesienie skargi na bezczynność organu w przedmiocie wydania decyzji rozstrzygającej wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Powiatowej Komisji Ziemskiej w Głubczycach z dnia 2 kwietnia 1969 r., gdyż w wyniku kasacyjnego wyroku tut. Sądu z dnia 6 maja 2008 r. sprawa powróciła do rozpoznania przez Kolegium. Skarżąca w sposób jednoznaczny określiła przedmiot zaskarżenia, jakim jest bezczynność organu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, powołując odpowiednie przepisy procedury sądowoadministracyjnej.
W kwestii dopuszczalności skargi dodać jeszcze należy, że wniesienie skargi na bezczynność organów nie zostało przez ustawodawcę ograniczone żadnym terminem. Zgodnie jednak z art. 52 § 1 P.p.s.a. wniesienie skargi do sądu uwarunkowane jest wyczerpaniem środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie; chyba, że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 P.p.s.a.). W przypadku skargi na bezczynność organów administracji publicznej o wyczerpaniu środków zaskarżenia można zatem mówić w sytuacji, gdy skarżący przed wniesieniem skargi skorzysta ze środka przewidzianego w art. 37 K.p.a., zgodnie z którym na niezałatwienie sprawy w terminie stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia, bądź - gdy tryb określony w art. 37 K.p.a. nie znajduje zastosowania - przed wniesieniem skargi wezwie organ do usunięcia naruszenia prawa stosownie do art. 52 § 3 i § 4 P.p.s.a. W odniesieniu do skarg na bezczynność samorządowego kolegium odwoławczego odnotować należy, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd, że tryb przewidziany w art. 37 K.p.a. nie ma zastosowania w przypadku, gdy w bezczynności pozostaje samorządowe kolegium odwoławcze, gdyż w postępowaniu administracyjnym nad tym organem nie ma organu wyższego stopnia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 2006 r., sygn. akt I OSK 480/06, opubl. System Informacji Prawnej LEX nr 188512).