Dopiero poczynienie powyższych ustaleń pozwoliło na przejście do merytorycznej oceny zasadności skargi. W związku z podniesionymi w skardze zarzutami należy wskazać, że o bezczynności organu administracji publicznej można mówić wówczas, gdy właściwy miejscowo i rzeczowo do załatwienia sprawy organ nie wydaje decyzji, postanowienia bądź innego aktu administracyjnego lub nie podejmuje czynności z zakresu administracji publicznej w prawnie ustalonym terminie. Tym samym, w bezczynności organ pozostaje w każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 K.p.a., jeśli nie dopełnił czynności określonych w art. 36 K.p.a., lub gdy nie podjął działań wynikających z przepisów procesowych, mających na celu usunięcie przeszkody w wydaniu decyzji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 lipca 1999 r., sygn. akt I SAB 60/99, OSP 2000 nr 6, poz. 87). W myśl art. 149 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na bezczynność zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub do dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Treść przytoczonego uregulowania pozwala przyjąć, że w sprawach ze skarg na bezczynność organów administracji publicznej sąd administracyjny orzeka według stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie orzekania, a nie np. według staniu istniejącego w dacie wniesienia skargi. Tylko taka wykładnia pozwala na pełną realizację uprawnień sądu wynikających z art. 149 P.p.s.a.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, iż z lektury akt wynika, że do daty rozprawy zostało przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu podjętych szereg czynności, w tym sprawa była dwukrotnie kierowana do rozpoznania przez zespół orzekający Kolegium, który w dniach 29 września 2008 r. oraz 23 października 2008 r. (czyli po wniesieniu skargi) odraczał rozpoznanie sprawy, a następnie w dniu 14 listopada 2008 r. wydał postanowienie nr [...], oparte o przepis art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a., którym rozstrzygnął o zawieszeniu z urzędu postępowanie w sprawie.
Zgodzić należy się ze skarżącą, że organy administracji zobowiązane są w myśl art. 35 § 1 K.p.a. do załatwienia spraw bez zbędnej zwłoki, a o każdym przypadku niedotrzymania terminu organ winien zawiadomić strony podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy (art. 36 K.p.a.). W rozpoznawanej sprawie do podjęcia przez Kolegium czynności po otrzymaniu wyroku Sądu doszło wprawdzie z opóźnieniem, jednak decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia wniesionej skargi ma, w ocenie Sądu, stan istniejący w dacie wyrokowania, w tym fakt funkcjonowania w obiegu prawnym postanowienia o zawieszeniu postępowania. Postanowienie to wprawdzie zostało wydane już po wniesieniu skargi, jednak nie zostało przez stronę zaskarżone i jest prawomocne. Odnośnie wpływu postanowienia o zawieszeniu postępowania na rozstrzygnięcie skargi w przedmiocie bezczynności organu, skład orzekający podziela prezentowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym pogląd, że niezależnie od czasu trwania zwłoki w załatwieniu sprawy, podjęcie rozstrzygnięcia o zawieszeniu postępowania w sprawie oznacza, iż bezczynność organu ustaje, a Sąd nie może uwzględnić skargi na bezczynność i uczynić zadość żądaniu skargi zobowiązania organu do wydania decyzji w określonym terminie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2000 r., sygn. akt IV SAB 143/99, System Informacji Prawnej Lex nr 54746). Zawieszenie postępowania powoduje bowiem stan sprawy, który uniemożliwia podejmowanie czynności procesowych z uwagi na przeszkody określone w postanowieniu o zawieszeniu.
Na marginesie należy podkreślić, że w sytuacji gdy postępowanie jest zawieszone, stronie służy skarga na bezczynność tylko wówczas, gdy organ nie wydaje postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania mimo oczywistego ustania przyczyny jego zawieszenia po wyczerpaniu przewidzianego trybu lub gdy wniosek strony o podjęcie zawieszonego postępowania nie jest rozpoznany, a żadna z powyższych sytuacji nie wynika z akt niniejszej sprawy.
Z przedstawionych wyżej względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji.
Na marginesie, w związku z żądaniem zwrotu kosztów postępowania, należy wskazać, iż nie zachodzi sytuacja określona w art. 200 P.p.s.a., uzasadniająca przyznanie skarżącemu od organu zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, gdyż może to mieć miejsce wyłącznie w razie uwzględnienia skargi przez sąd.