W okolicznościach rozpoznawanej sprawy i stwierdzonej przez Sąd przewlekłości organu brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, że miała ona miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Nie można twierdzić o niewątpliwym i celowym niezastosowaniu się do wytycznych Kolegium, oczywistym i negatywnym charakterze podejmowanych czynności, niedziałaniu organu. W analizowanym przebiegu postępowania w tej sprawie, nie doszło do rażącego naruszenia prawa, nie wystąpiła rażąca przewlekłość, ale przewlekłość zwykła, czyli nie "z rażącym naruszeniem prawa". W orzecznictwie wskazuje się, że "rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy można powiedzieć, że naruszono prawo w sposób oczywisty" (zob. wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12, LEX nr 1218894).
W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaistniały przesłanki do stwierdzenia na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. stanu przewlekłości postępowania, jednak bez znamion rażącego naruszenia prawa. Jak już wyżej podkreślano, na przeszkodzie stwierdzeniu przewlekłości nie stanął również fakt wydania decyzji kończącej postępowanie w dniu 7 marca 2013 r., tj. przed wniesieniem skargi. W przypadku, gdy żądana decyzja została wydana przez organ przed dniem wniesienia skargi na przewlekłość postępowania, orzekanie przez sąd w sprawie przewlekłości nie stało się bezprzedmiotowe, bowiem na gruncie regulacji art. 149 P.p.s.a. zachodzi konieczność orzekania w zakresie stwierdzenia, czy przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracji publicznej miało miejsce oraz czy miało ono charakter rażący. Zgodnie z przepisem art. 149 § 2 P.p.s.a. Sąd może, ale nie jest zobowiązany do wymierzenia grzywny organowi w związku ze stwierdzeniem przewlekłości. W sprawie niniejszej odstępując od wymierzenia grzywny Sąd doszedł do wniosku, że nie jest ona konieczna. Odstępując od jej wymierzenia Sąd miał na uwadze, że w tej sprawie nie towarzyszyło postępowaniu stwierdzenie przewlekłości z rażącym naruszeniem prawa.
W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach orzeczono w punkcie 3 według art. 200 i art. 205 § 1 i § 2 P.p.s.a.