Przechodząc do okoliczności rozpoznawanej sprawy, Sąd stwierdził, że Burmistrz Ozimka, jak wynika z materiału dokumentacyjnego, nie podjął w terminie 14 dni odpowiednich czynności, tj. nie udostępnił przedmiotowej informacji w formie czynności materialno-technicznej, ani też nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia, czy o umorzeniu postępowania. Skoro więc organ w wymaganym prawem terminie nie rozpatrzył wniosku skarżącego w jeden ze sposobów określonych przez u.d.i.p., to uznać należało, że organ ten pozostaje w bezczynności w jego rozpoznaniu. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że w przekonaniu Burmistrza, żądane informacje nie stanowiły informacji publicznej oraz że nie ciążył na nim obowiązek udzielenia informacji. W sprawie konieczne zatem stało się zobowiązanie Burmistrza do wydania aktu lub dokonania czynności dotyczącej wniosku z dnia 30 października 2015 r., w trybie przewidzianym przepisami u.d.i.p., o czym orzeczono, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a., w punkcie 1 wyroku. Należy jednakże wyjaśnić, że uwzględniając skargę na bezczynność Sąd może jedynie zobowiązać organ do rozpoznania wniosku strony (czyli do jego załatwienia w formie prawem przewidzianej). Nie może natomiast rozstrzygać, czy żądana informacja winna być udzielona, czy też istnieją podstawy do załatwienia wniosku strony w inny sposób, bowiem nie w każdym wypadku informacja publiczna może być udzielona w pełnym zakresie, ze względu na ograniczenia prawa dostępu do informacji określone w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.
Zdaniem Sądu, stwierdzona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 149 § 1a P.p.s.a. W ocenie Sądu, podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie milczał wobec wniosku skarżącego i udzielił odpowiedzi, pozostając w przekonaniu o prawidłowości podjętych działań. W niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek oczywistego braku podejmowania przez organ jakichkolwiek czynności, czy też lekceważenia wniosku skarżącego i braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość kwalifikowaną, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. W rozpoznawanej sprawie bezczynność organu wynikała z błędnej wykładni przepisów u.d.i.p., polegającej na wadliwym przyjęciu, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Z powyższych powodów Sąd nie uznał też za zasadne nałożenie na Burmistrza grzywny na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a.
O kosztach postępowania, obejmujących uiszczony wpis od skargi, orzeczono w pkt 3 wyroku stosownie do art. 200 w zw. z art. 205 § 1 P.p.s.a.